Z. Maria van de Menswording
Religieuze van onze Orde
Barbe Avrillot werd geboren op 1 februari 1566 te Parijs in een familie behorend tot de rijkere middenklasse met belangrijke functies in de financiële wereld. Als kind werd ze toevertrouwd aan haar tante Isabelle Lhuillier, Clarisse aan de Notre-Dame de Longchamp. Bij deze religieuzen leerde ze lezen, zingen en bidden. Toen ze 14 werden, moesten de meisjes kiezen tussen een religieus leven en een huwelijk. 
Omdat Parijs in 1580 geteisterd werd door pest en cholera verkoos Barbe als non de zieken en armen te verzorgen. Haar ouders wilden haar echter uithuwelijken en dwongen haar naar huis terug te keren.
Op 16-jarige leeftijd huwde zij Pierre Acarie. Zij kenden een gelukkig huwelijksleven en Barbe werd moeder van zeven kinderen. Het salon van de Acaries werd de ontmoetingsplaats van de welgestelde jeugd van Parijs; het leven was werelds, festivals waren talrijk. In haar vrije tijd las Barbe vooral boeken van seculiere humoristische schrijvers. Maar op een dag verving Pierre Acarie de boeken van zijn vrouw door vromere werken. Waarschijnlijk rond 1587, las ze de volgende gedachte: “Te gierig is voor wie God niet genoeg is”. Deze zin transformeerde haar volledig en haar leven veranderde radicaal. 
Barbe hervond de religieuze vonk uit haar jeugd.Tijdens de godsdienstoorlog van 1589 en het beleg van Parijs in het daaropvolgende jaar die duizenden slachtoffers eisten, hielp Barbe met het verzorgen van de gewonden en zieken in het Hotel Dieu; zij deelde met hen het schaars geworden voedsel zonder problemen. Pierre streed aan de zijde van de Ligue Catholique, werd gevangen genomen en verbannen, verloor zijn ganse fortuin. Geruïneerd, zonder geld, moest Barbe onderkomen zoeken bij een nicht en ging leningen aan om het losgeld voor haar echtgenoot te betalen. Ze werd geconfronteerd met veel ontberingen en vernederingen om de situatie van haar man te herstellen, toch verkreeg ze in 1599 de genade van de koning voor hem. Zwaargewond na de val van een paard, zou ze voor de rest van haar leven invalide blijven. Dat belette haar echter niet om sociaal actief te blijven in de zorg voor armen en prostituees.
Ondertussen wist Barbe te midden van haar huiselijke en sociale bezigheden in harde levensomstandigheden een intens mystiek leven te bereiken. Vanaf 1593 begon ze de pijn van de stigmata te voelen, zonder dat deze duidelijk zichtbaar waren. Barbe Acarie zal de eerste Franse zijn die officieel door de katholieke kerk wordt erkend als draagster van de stigmata. Zij verzamelde rond zich een groep katholieken, waaronder de later heilig verklaarden Vincentius a Paulo en Franciscus van Sales, die de Franse Contra-Reformatie hielpen inzetten. Verder werkte ze mee aan de hervorming van verschillende kloosters en aan de oprichting van de orde van de Ursulinen.
Innerlijk bewogen door de geschriften en de geestelijke ingevingen van de Heilige Teresa, zette Barbe zich geheel in voor de vestiging van de eerste uit Spanje komende Ongeschoeide Karmelietessen in Frankrijk, waaronder Moeder Anna van Jezus en Moeder Anna van Sint-Batholomeus die door Teresa van Avila zelf onderricht waren. Het eerste klooster van de Ongeschoeide Karmelietessen werd gesticht in de Rue St-Jacques in Parijs. Er zouden er tijdens haar leven nog 27 volgen.
Na het overlijden van haar man op 16 december 1613, vroeg zij om als lekenzuster opgenomen te worden in de Karmelorde. In 1615 deed Barbe professie in de Karmel van Amiens en nam de naam Marie de l’Incarnation (Maria van de Menswording) aan. Alhoewel verzwakt door ziekte en lijden, bleef ze les geven aan novicen en stond ze de priorin bij met raad en daad tot aan haar dood op 18 april 1618 in de Karmel van Pontoise.
Paus Pius VI verklaarde Maria van de Menswording zalig op 5 juni 1791.
+
+
“Ah! De blinden van deze wereld en de arme verharde harten, bekeer hen, Heer, en ze zullen zich bekeren. Raak, raak hun hart diep aan, o mijn Jezus, mijn liefde, met Uw voorzienende Genade. Klop, mijn God, klop aan de deur van hun geweten en laat U horen. Laat de vrees voor U zo hard donderen in hun geest dat ze alleen nog zin krijgen om hun zonden te verlaten.
O Heer der Heren, Heer en Koning der Deugdzamen, laat uw Genaden regenen op de mensen, zozeer afgeweken van de rechte weg. O, laat niet toe dat zij die U geschapen hebt naar Uw beeld en gelijkenis voor eeuwig verloren zijn. O leven van mijn ziel, o licht van mijn ogen, zie, ik smeek U, het lijden, aanschouw de armoede van deze ellendige eeuw…”
