29 januari 1900, Barentin – 2 juni 1945, Linz
Lucien Louis Bunel werd geboren op 29 januari 1900 in Barentin (Normandië). Reeds op jonge leeftijd voelde hij de roeping tot het priesterschap en hij volgde les in het klein Seminarie van Rouen. Men vond er hem een koppig kind, doch men apprecieerde zijn werklust en doorzettingsvermogen. Via retraites maakte hij kennis met de karmel-spiritualiteit waar hij zich sterk toe aangetrokken voelde. Hij zocht God in de eenzaamheid, in de natuur en in het gebed (“de rust van een bos, het fluisteren van bomen, het gebed van vogels”). Op 1 juli 1925 werd hij tot priester gewijd. Pas in 1931 kreeg hij toestemming om in te treden in de Carmel van Lille waar hij de naam Jacques de Jésus aannam.
In 1934 stichtte hij in een vleugel van het karmelklooster te Avon, op vraag van zijn provinciaal overste, P. Louis de la Trinité, het Petit Collège Sainte-Thérèse de l’Enfant-Jésus. Hij doceerde er klassieke letterkunde, werd geëerd als een groot pedagoog en was geliefd door zijn leerlingen die hem soms “de Heilige” noemden.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog koos hij de zijde van de weerstand. Hij liet een joodse collega toe om verder les te geven op het Petit Collège, ondanks het toen geldende wettelijke verbod. Drie joodse kinderen vonden onderdak bij hem. Hij gaf hen Franse namen zodat ze nauwelijks opvielen tussen de andere leerlingen. P. Jacques de Jésus werd echter verraden en samen met de drie kinderen gearresteerd.
In het concentratiekamp verzorgde hij de zieken, deelde zijn karige rantsoen met anderen, hielp waar hij kon, en las elke dag de heilige mis. Ondanks het harde leven en de vernederende behandelingen, bleef hij de andere gevangenen moed inspreken: “Twijfel niet, Christus is bij ons, ook hier, bid tot Hem”. Ook hier was hij een zeer geliefd mens.
Verzwakt door dwangarbeid en barre leefomstandigheden in de concentratiekampen Mauthausen en Gusen, werd hij zwaar ziek. Toen de geallieerden op 5 mei 1945 de kampen bevrijdden, riep hij op om de krachten te bundelen en de hulpverlening te organiseren. Maar 15 dagen later bracht de geallieerde kampcommandant hem over naar het St. Elizabeth-ziekenhuis, zodat hij dicht bij de gemeenschap van de ongeschoeide karmelietessen in Linz kon zijn. Daar overleed hij op 45-jarige leeftijd, op 2 juni 1945. Zijn lichaam werd overgebracht naar het karmelklooster van Avon.
Het diocesane proces voor zijn zaligverklaring werd in 1990 geopend.
Het World Holocaust Remembrance Centre Yad Vashem heeft een apart verhaal gewijd aan Père Jacques. Op 17 januari 1985 erkende Yad Vashem Père Jacques de Jésus als Rechtvaardige onder de Volkeren.
De film “Au Revoir les Enfants” van Louis Malle uit 1987 is gebaseerd op het levensverhaal van P. Jacques de Jésus.
“Dat is het leven van een priester: alles vergeten, alles verlaten, zelfs het leven, voor de anderen. Slechts bestaan voor anderen, om hen Jezus te leren kennen en Hem door hen te laten beminnen.”
_________
“Houd van de communisten. Aanvaard hen. God heeft mij door de voorzienigheid toegestaan (als zoon van arbeiders uit de arbeidersklasse) om de arbeidersjongeren goed te leren kennen. Tijdens mijn militaire dienst, tijdens de oorlog en tijdens mijn gevangenschap bevond ik me te midden van arbeiders.
Daardoor ben ik goed bekend met het communistische en socialistische denken. Ik heb veel leiders van het middenniveau van deze bewegingen leren kennen. Ik heb onder hen veel uitstekende mannen gevonden. Ze zijn bereid te sterven voor hun ideaal, en hebben dat vaak gedaan. Ze besteden regelmatig hun tijd aan het uitdragen van hun ideeën en het verspreiden van hun literatuur.
Bij wijze van contrast heb ik zelden dezelfde toewijding gevonden bij de ‘respectabele mensen’ die hun tijd op boten of op feestjes doorbrengen en altijd op zoek zijn naar plezier, zelfs op het werk. Ze offeren zichzelf nooit op voor anderen.
God houdt intens van deze eenvoudige mensen, die oprecht zijn in hun overtuiging en denken zo een goed doel te dienen. Eerlijk gezegd ben ik er zeker van dat ze gered zullen worden! Spreek niet minachtend over hen! Spreken ouders slecht over hun kinderen, ook al zijn ze eigenzinnig? Als je van ze houdt en ze aanvaardt, ook al zijn ze de ongelukkige kinderen van het gezin, zul je goed doen voor hen. Waarom maak je jezelf niet tot hun spirituele moeders?”
Dienaar van God Père Jacques de Jésus, O.C.D.
(Het Apostolaat
Retraite, Karmel van Pontoise, Conferentie 13
Zaterdagavond 11 september 1943)
