VIERING VAN HET WOORD ter ere van H. Johannes van het Kruis
4 november 1982, tijdens de Apostolische reis van Paus Johannes-Paulus II naar Spanje
Klooster van de Ongeschoeide Karmelieten in Segovia
✝︎
De moderne mens raakt, ondanks zijn veroveringen, ook in zijn persoonlijke en collectieve ervaring de afgrond van verlating, de verleiding van nihilisme, de absurditeit van zoveel fysiek, moreel en spiritueel lijden. De donkere nacht, het proces dat maakt dat de mens in aanraking komt met het mysterie van het kwaad en vraagt naar de openheid van het geloof, verwerft baanbrekende dimensies en collectieve proporties.
De Christen en de Kerk zelf kunnen zich identificeren met de Christus van Johannes van het Kruis in de nacht van zijn pijn en verlating. Al dit lijden is door Christus aangenomen in zijn pijnkreet en in zijn zelfverzekerde overgave aan de Vader. In geloof, hoop en liefde wordt de nacht dag, lijden wordt vreugde, de dood wordt leven.
Johannes van het Kruis nodigt ons met zijn eigen ervaring uit om te vertrouwen, om ons door God te laten zuiveren; in het hoopvolle en liefdevolle geloof, begint de nacht ‘de opkomst van de dageraad’ te kennen; het wordt lichtgevend als een paasnacht — “O vere beata nox”, “O nacht mooier dan de dageraad”- en kondigt de opstanding en de overwinning aan, de komst van de Bruidegom die hem vergezelt en de christen omvormt: “het transformeren van de geliefde in haar Minnaar”.
Mogen de donkere nachten die zweven over het individuele en collectieve geweten van onze tijd in zuiver geloof beleefd worden; in de hoop dat “wordt bereikt wat het hoopt”; in vlammende liefde voor de kracht van de Geest, zodat ze lichtgevende dagen worden voor onze lijdende mensheid, als overwinning van de Verrezene die bevrijdt met de kracht van zijn kruis!
Johannes Paulus II
Homilie, 4 november 1982
Klooster van de Ongeschoeide Karmelieten in Segovia, Spanje
