Maar aan wie zal ons arme hart dat hunkert naar liefde zijn liefde bewijzen? Wie zal daarvoor groot genoeg zijn? Zal een menselijk wezen het begrijpen? En vooral, zal het die liefde kunnen beantwoorden? Marie, er bestaat maar één wezen dat de diepte van dat woord ‘liefde’ begrijpt. Er is alleen onze Jezus.

Mijn beminde Bruidegom, tijdens Uw sterfelijk leven hebt U gezegd: ‘al wat je aan Mijn Vader zal vagen in Mijn naam, zal Hij u geven’. Ik ben er dus zeker van dat U mijn verlangens zult verhoren; ik weet het, hoe meer U wil geven, hoe meer U doet verlangen. En ik voel in mijn hart onmetelijke verlangens en het is met vertrouwen dat ik U vraag: kom bezit nemen van mijn ziel. Ach! ik kan de heilige communie niet zo vaak ontvangen als ik het verlang, maar, Heer, bent U niet almachtig? Blijf in mij zoals in het tabernakel, verwijder U nooit van Uw kleine hostie.

Het is Uw Hart dat mij onschuldig verklaart en mij in die onschuld bewaart. U zal mijn vertrouwen nooit beschamen. Wanneer het stormt in mijn hart, dan richt ik mijn ogen, Jezus, op U. En in uw ogen vol mededogen lees ik: ‘mijn kind, de hemel heb Ik geschapen alleen voor U’. Dit besef ik goed, Heer, dat mijn zuchten en mijn wenen uw Hart raken. Hoewel serafijnen in de hemel U omringen, bedelt U om mijn liefde. U wil mijn hart, Jezus, ik geef het U.