Rozenkrans

Denk aan God die in jou woont. Langzamerhand went de ziel eraan te leven in dit aangenaam gezelschap. Ze begrijpt dat zij in zich een kleine hemel draagt, waarin de God van liefde zijn intrek heeft genomen.

In U is de barmhartigheid die nooit ophoudt te vergeven, de liefde die heel de tederheid in zich draagt van een moeder, van broers, van de bruidegom.

In het verlengde van Pinksteren mogen wij ons deze avond nog eens verbonden weten met de apostelen die in het cenakel verblijven, met Maria en de vrouwen, wachtend op de beloofde heilige Geest.

De avond voor zijn lijden heeft Jezus gestreden in gebed. Hij waakte over ons het ganse voorbije jaar. Laten we ons ook voor dit nieuwe jaar toevertrouwen aan Zijn waakzame, biddende liefde.

Laten wij ons geloof wakker maken …

Herinner U, Heer, dat U ons niet verweesd wou achterlaten toen U opsteeg naar de Vader. Geheel uw goddelijke uitstraling houdt U versluierd in het Levende Brood, het Hemelse Voedsel, waarin U zich prijsgeeft als gevangene hier op aarde. O mysterie van Liefde, voor mij is deze sluier zo lichtend en puur.

Want indien wij door de liefde verenigd zijn met Christus en bezield door Zijn geest, is Hij het die handelt, die looft, die lijdt en die heerst in ons … een ziel die van harte instemt met heel de lofprijzing die Jezus God aanbiedt, doet veel meer dan dat zijzelf zou willen bidden en met haar eigen geest God zou loven.

Maar aan wie zal ons arme hart dat hunkert naar liefde zijn liefde bewijzen? Wie zal daarvoor groot genoeg zijn? Zal een menselijk wezen het begrijpen? En vooral, zal het die liefde kunnen beantwoorden? Marie, er bestaat maar één wezen dat de diepte van dat woord ‘liefde’ begrijpt. Er is alleen onze Jezus.

Mijn beminde Bruidegom, tijdens Uw sterfelijk leven hebt U gezegd: ‘al wat je aan Mijn Vader zal vagen in Mijn naam, zal Hij u geven’. Ik ben er dus zeker van dat U mijn verlangens zult verhoren; ik weet het, hoe meer U wil geven, hoe meer U doet verlangen. En ik voel in mijn hart onmetelijke verlangens en het is met vertrouwen dat ik U vraag: kom bezit nemen van mijn ziel. Ach! ik kan de heilige communie niet zo vaak ontvangen als ik het verlang, maar, Heer, bent U niet almachtig? Blijf in mij zoals in het tabernakel, verwijder U nooit van Uw kleine hostie.

Het is Uw Hart dat mij onschuldig verklaart en mij in die onschuld bewaart. U zal mijn vertrouwen nooit beschamen. Wanneer het stormt in mijn hart, dan richt ik mijn ogen, Jezus, op U. En in uw ogen vol mededogen lees ik: ‘mijn kind, de hemel heb Ik geschapen alleen voor U’. Dit besef ik goed, Heer, dat mijn zuchten en mijn wenen uw Hart raken. Hoewel serafijnen in de hemel U omringen, bedelt U om mijn liefde. U wil mijn hart, Jezus, ik geef het U.