Pasen

Tijdens deze Pinksternoveen kunnen we niet anders dan kijken naar de leerlingen in de bovenzaal, het cenakel. Wie zijn die mannen en vrouwen die daar samen zijn?

Vandaag op Hemelvaart komt de evangelietekst uit het laatste hoofdstuk: “Ik ben met u, alle dagen, tot aan de voleinding der wereld.”

In het evangelie van vandaag, broeders en zusters, doet Jezus ons een geweldige belofte: “Als iemand Mij liefheeft… Mijn Vader zal hem liefhebben. De Vader zal, op mijn gebed, u een andere Helper geven om voor altijd bij u te blijven”. Die belofte van Jezus is geen vage droom

Wij horen dat de leerlingen zich grote zorgen maken over hoe het verder moet, als Jezus uit hun kring verdwijnt. Ik denk dat zijn woorden ons ook vandaag kunnen bemoedigen en perspectief geven als geloofsgemeenschap.

Het is vandaag ook roepingenzondag. Misschien, broeders en zusters, moeten we niet zozeer bidden om roepingen. Want God roept mensen, mannen en vrouwen. Als Jezus echt een goede Herder is dan zorgt Hij er wel voor dat er mensen zijn die zorg willen dragen voor zijn kudde.

Is God ons vertrouwen waard? Het evangelie vandaag schenkt ons een raak antwoord. Twee leerlingen hebben het allemaal meegemaakt… Er resten hun slechts scherven en ontgoocheling. De vreemdeling die zich bij hen voegt nodigt uit te vertellen.

Aan Tomas hebben wij tenslotte ook de mooiste geloofsbelijdenis te danken: ‘Mijn Heer en mijn God’. Geloof is altijd een persoonlijke relatie tussen Jezus en de gelovige.

Stefanus en Jezus zijn voor ons een voorbeeld van mensen die zich ten volle lieten bezielen door de heilige Geest. Het is de taak van Gods Geest ons bekwaam te maken voor het beleven van intimiteit en zending.

Het is zo een realistisch tafereel dat we het ons heel gemakkelijk kunnen voorstellen. Dat was ook de bedoeling van de auteur. Hij weet dat de mens graag omhoog kijkt, want de hoogte trekt aan.

‘Waar is God?’ En het antwoord: ‘God is overal, in de hemel, op aarde en op alle plaatsen.’ En in het ‘heilig, heilig, heilig’ zeggen we in elke mis: ‘Hemel en aarde zijn vol van uw heerlijkheid.’

Wij zijn een goddelijk geschenk van de Vader aan de Zoon, zozeer zijn wij bemind. … Jezus zelf verzekert ons dat niemand ons kan wegroven uit zijn hand, dat Hij ons blijvend zal vasthouden tot in eeuwigheid.

Ook in het laatste hoofdstuk van Johannes’ Evangelie komt het thema dat doorheen zijn hele Evangelie trekt aan bod : de liefde. In zijn afscheidsrede gaf Jezus de liefde aan als het enige gebod: ”Dit is mijn gebod, dat jullie elkaar liefhebben, zoals ik jullie heb liefgehad”

Volkomen onverwacht komt Jezus in de ruimte waar ze verblijven bij hen binnen. Hij gaat in hun midden staan. Hij spreekt met hen. Hij toont hun zijn handen en voeten. … Zij kunnen Jezus opnieuw ontmoeten als de Levende, ook al is Hij gestorven.

Tussen Hemelvaart en Pinksteren ligt een noveen. Het zijn vanouds dagen van gebed om een intense komst van de H. Geest met Pinksteren. Na Hemelvaart keerden de apostelen terug naar Jeruzalem en ze zochten de bovenzaal op, waarin ze het laatste avondmaal hadden gevierd. Eensgezind, als een kleine huisgemeenschap, bleven ze in het gebed bij elkaar. Maria, de moeder van Jezus, was er ook bij.

In de Handelingen van de Apostelen horen we hoe de leerlingen altijd weer in het oude denkpatroon vallen: “Gaat Gij nu voor Israël het koninkrijk herstellen?” Maar de Verrezen Heer maakt zijn apostelen meteen duidelijk wat ze moeten doen: ‘zijn getuigen zijn in Jeruzalem, in heel Judea en Samaria, tot aan de uiteinden van de aarde.’ Dat is hun opdracht.

Ga je in de liefde Gods staan, dan brengt dat vreugde. De liefde waarover Johannes uitvoerig spreekt, geeft ook ruimte om te leven. Er is in de liefde namelijk geen vrees. Wat is liefde?

Waar komt het in het leven op aan? Wat is de kern van ons christen zijn? Misschien heeft Jezus daarop een antwoord willen geven, de laatste avond van Zijn leven, toen Hij met zijn leerlingen aan tafel was en hen sprak over de wijnstok en de ranken. Dat beeld is het hart van Jezus’ afscheidsrede, het is Zijn testament. Welk woord kan bij dat afscheid het hart van de leerlingen meer raken dan het woordje ‘blijven’, ‘Blijft in Mij’.

Zit er ook een herder(in) in jou ?
Ontdek de rubriek ‘In ons Karmelklooster’
+ diverse bijdragen rond Karmelroeping

Zoals de leerlingen van Jezus hebben ook wij tijd nodig om de verrijzenis te begrijpen, te beleven, te vieren. We halen uit de schriftlezingen van vandaag enkele thema’s die ons de rijkdom van Jezus’ verrijzenis kunnen helpen begrijpen. Deze drie: verzoening, vervulling en aanwezigheid.

Ik heb dit evangeliestukje uit hoofdstuk 20 van Johannes, steeds heel inspirerend gevonden. Mijn geloof kreeg ik als kind van thuis uit mee. Geen overdreven ‘vroom’ geloof, maar het rustige geloof van een doorsnee christelijk gezin in de jaren ’60 – ’70. Toen mijn zus en ik wat ouder werden, werd er wel eens uitgewisseld over “de preek van de zondag”

De apostelen zijn van de Olijfberg, gelegen op een kleine kilometer van Jeruzalem, teruggekeerd naar de zaal waar ze verblijf houden, en samen met Jezus’ moeder Maria, met enkele andere vrouwen en met de broeders van Jezus volharden ze eensgezind in gebed.

Eigenlijk is de eerste Petrusbrief vandaag verrassend actueel: niet dat bij ons échte vervolging of laster hun slopend werk doen…eerder onverschilligheid. Ook dé grote vraag: wat en hoe wanneer vieringen met gelovigen in de kerk weer mogelijk zijn…zorgt voor onrust, vragen en bij sommige mensen zelfs angst.

“Laat uw hart niet verontrust worden”. Deze uitspraak van Jezus kan gelden voor wat veel mensen vandaag beleven. Wat gaat er gebeuren in deze pandemie? Waar zal ik het geld halen om voor mijn gezin te zorgen? Wat als ik ziek wordt? Waar gaan we naar toe? Wat staat er ons nog te wachten? Iets gelijkaardigs ging er om in het hart van de leerlingen …