Kerstmis

Ze zijn van de eersten die het Jezuskind hebben gezien: Caspar, Melchior en Balthasar. Maar wie zijn ze? Wat voert hen naar de stal en waarom zijn ze tot op vandaag tot onze verbeelding blijven spreken?

We vieren ook op onze dagen met een aantal gebruiken het feest van de Drie Koningen: overal gaan kinderen ‘sterzingen’ voor een goed doel. En de driekoningentaart met koffieboon erin en wie ze in zijn stukje vindt mag de kroon op het hoofd zetten, is ons ook bekend.

De Bijbel spreekt van drie ‘wijzen’ die naar de sterren kijken en plots een heel heldere ster ontdekken.

Kerstmis is zo aantrekkelijk, wellicht omdat het zo eenvoudig is: het gaat over een Kind in de kribbe, met Maria en Jozef, met herders en koningen, met os en ezel en een ster. Het kan ons zoveel zeggen, zonder woorden. En toch heeft dit feest met al zijn eenvoud een heel diepe betekenis, het is een onuitputtelijk geheim: God die mens wordt. Het blijft iets ongehoord. Maar dat is het eigene van ons christelijk geloof.
God blijft niet ver, vaag, abstract, maar is dichtbij gekomen, concreet, zo reëel in een mens die zichtbaar, tastbaar, kwetsbaar onder ons is komen wonen. En dat heeft grote gevolgen voor ons gelovig zijn:

We stellen ons de vraag: wat gebeurt er als God zich openbaart? Als Hij teken doet, nabij komt, concreet wordt, zich te kennen geeft in gebeurtenissen en in mensen die Hij zendt? Het evangelie toont ons drie manieren om daarop te reageren.

De wijzen uit het Oosten: in het Oosten kan men ’s nachts de hemel bewonderen overladen met sterren, zo dicht op elkaar gepakt, de ene naast de andere, met verschil in grootte, lichtsterkte en kleur. … Het is mooi hoe het hart van sommigen van hen zo geraakt wordt bij het zien van een nieuwe ster dat zij niet meer ter plaatse kunnen blijven, maar zich gedrongen voelen om op weg te gaan, het vertrouwde achter te laten en de ster te volgen. Deze wijzen zijn mensen met een open geest en een open hart, het zijn eerlijke zoekers naar zin, betekenis, verbanden …

Stille nacht, heilige nacht. Laten we stil zijn vol verwondering, vol bewondering, voor het grootste van alle wonderen: God is in Jezus mens geworden. Een pasgeboren kind, een arm kind, een kind dat pijn lijdt, dat weent, zo weerloos en kwetsbaar.
God wordt een mens: waar en hoe? In een arme stal, op de buiten, aan de rand van de maatschappij. Er was geen plaats voor Hem in het normale samenleven. Hij is uitgestoten, lotgenoot van vluchtelingen en daklozen. En Hij is geboren bij de marginalen, zo waren de herders van toen, eenvoudige lieden, mensen van de natuur, open voor een boodschap van een engel.