Homilie

Op het retabel “Het Lam Gods” zien we Jezus als koning op de troon met kroon en scepter… maar helemaal centraal wordt Hij ook afgebeeld als het Lam dat zijn leven heeft gegeven. Ook de lezingen bij dit feest brengen ons teksten die verwijzen naar God als zorgende herder en Jezus die in elke mens midden onder ons is, in de arme en de kansloze het eerst.

Altijd weer kunnen wij ons de vraag te stellen: wie is de God in wie ik geloof? Welk beeld van God reikt de Bijbel mij aan. En wat betekent dit dan voor mijn concreet mens en christen zijn. Meteen kunnen we zeggen dat God wil dat wij gelukkig zijn en dat wij daarvoor de goede weg zouden kiezen.

Vandaag staan vijf meisjes voor een gesloten deur, omdat ze door hun eigen domme schuld veel te laat aankomen. En in beide parabels wacht de geweigerden hetzelfde lot: ze moeten triestig in de duisternis buiten blijven.

We hebben deze zondag echt wel bijzonder mooie lezingen beluisterd. Lezingen die ons recht naar de kern van ons christen-zijn brengen. Christen zijn heeft alles te maken met ‘liefde’. De liefde voor God en voor de mensen rondom ons.

“De kinderen van de wereld gaan met meer overleg te werk, dan de kinderen van het Licht”, had Jezus gezegd. Maar de kinderen van het Licht zijn ontvankelijk voor de heilige Geest.

Eucharistie vieren is een feest en iedereen wordt uitgenodigd. Om deel te nemen aan dit feest moet er wel een feestkleed gedragen worden. In het Nieuwe Testament wordt er vaak gesproken over een kleed. “Bekleed u met de nieuwe mens”. Dat kleed waarmee we ons moeten bekleden, zegt Paulus, is Jezus zelf.

Het zal bij momenten moed vragen om je keuzes zo te maken dat ze je helpen “in de navolging van Christus” te staan. Bij momenten zal je daarbij bekering echt nodig hebben. De ene keer kost het nauwelijks moeite en op een ander moment zal het alles behalve vanzelfsprekend zijn.

Hoe vaak bekruipt ons niet het gevoel dat het te laat is om eraan te beginnen. …
Maar … hoorden we in de eerste lezing niet de prachtige woorden: “Uw gedachten zijn niet mijn gedachten, mijn wegen niet uw wegen – is de Godsspraak van de Heer.”

Het gaat vandaag over vergeven. En dat is het tegenovergestelde van wraak willen nemen, het de ander dubbel en dik betaald willen zetten. De Bijbel is één lange pedagogie om wraak uit ons hart te bannen.

In vroegere tijden werden in Israël – als de oogsttijd naderde – mensen ingehuurd als bewakers om ervoor te zorgen dat de gewassen niet gestolen werden voor de oogst. Soms bouwden ze zelfs een wachttoren. Denkend aan dit soort veiligheidsmaatregelen, beschreef de profeet Ezechiël God zélf als een ‘wachter voor het huis van Israël’.

“Zoals de hemel de aarde te boven gaat, zo gaan ook mijn wegen uw wegen te boven, en mijn gedachten uw gedachten.” Dit vers van de profeet Jesaja kan de lezingen vandaag samenvatten. Onze gedachten, onze wegen zijn anders dan die van God. Sinds de zondeval doet God alle moeite om onze wil en onze gedachten weer op Zijn spoor te krijgen.

Paulus komt op deze zondag kort en krachtig aan het woord in de tweede lezing. Een korte lezing van slechts vier verzen uit de ‘brief aan de Romeinen’. Wellicht heb je er bij de voorlezing niet aan gedacht dat we hier enkele regels te horen kregen uit wat men steeds heeft beschouwd als een monument van het christelijk geloof.

Het evangelie dat we zopas beluisterden is toch een beetje eigenaardig en Jezus kan ons vanuit die tekst zelfs heel ongewoon over komen. Eerst doet Hij of Hij de vrouw niet hoort. Verder heeft ze een dubbel nadeel: ze is niet alleen een vrouw, ze is ook een Kanaänitische,  dus een heidense vreemdeling.

“Vrees niet, wees niet kleingelovig”. Als dit woord klinkt in het evangelie is het vaak een aankondiging van nieuw leven, van iets dat je blij wil maken, van goed nieuws, van verrijzenis of van een goddelijke nabijheid die bevrijdt.

Het zou kunnen dat u tijdens het luisteren naar de lezingen enkele keren hebt gedacht: “Te mooi om waar te zijn”
We gaan er wat dieper op in. Jesaja spreekt tot de ballingen in Babel: mensen die aan den lijve ondervinden wat honger is en dorst.

Moeilijke dingen zeggen op een eenvoudige manier is een weldaad. Eén van die moeilijke dingen is: het Rijk der hemelen. En toch is dat Rijk der hemelen het beste wat er is. Jezus is gekomen om ons op te roepen in dat Rijk binnen te gaan.

Jezus verkondigde zijn boodschap over het Koninkrijk van God het liefst in parabels. ‘Hij sprak uitsluitend in gelijkenissen tot de menigte’, zo staat het letterlijk in het evangelie.

Na vele weken zijn we hier terug, met de vraag daarbij: waarom ben ik teruggekomen? Een antwoord op de vraag kan zijn: om het woord van God te horen.

Er is een zinnetje uit de eerste lezing dat bij mij is blijven hangen: “Dan kondigt uw koning vrede af onder de volkeren.” Het zinnetje spreekt van ‘vrede’. Ook de liturgie heeft het daar op verschillende plaatsen over: “Geef ons uw vrede” … “De vrede van de Heer zij met u allen”

In het evangelie van vandaag staan nogal stevige uitspraken. Als je denkt dat geloven alleen maar te maken heeft met zwevende woorden, met een tot niets verplichtende geloofsbelijdenis, word je hier wel flink wakker geschud: ‘Wie zijn kruis niet opneemt en Mij volgt, is Mij niet waardig’.

Kijken we even naar ons huidig leefklimaat om te zien hoe God en Jezus uit het beeld verdwijnen, uit het spreken en denken van veel mensen. God en Jezus zijn irrelevant geworden, men weet niet wat men daar moet mee aanvangen.

Hoe word je christen, hoe kom je in aanraking met het christelijk verhaal? Hoe is het met jou en met mij gegaan? Ik ben gedoopt drie dagen na mijn geboorte. Een grote cadeau. … Ik groeide op als christen door het concrete leven in een christelijk geïnspireerd huisgezin in te ademen.

We mogen proberen de vreugde van dit feest beter te begrijpen. …