Homilie

Het kan veel tijd kosten vooraleer men iemand echt leert kennen, zo hoorden wij vorige week. Vandaag wordt dit verder doorgetrokken. Voor sommige belangrijke waarheden sluiten wij ons af, bewust of onbewust, omdat ze té confronterend zijn. Wat niet weet, dat niet deert. We laten het niet tot ons doordringen.

Iemand leren kennen gaat niet van vandaag op morgen. Meestal gaan we af op uiterlijkheden, op de sterke en zwakke kanten van iemand die meer in het oog springen. Maar wat iemand ten diepste bezielt, welke beproevingen iemand heeft meegemaakt, wat iemand met zich meedraagt aan verborgen pijn, blijft voor ons een geheim.

De ontmoeting van de doofstomme met Jezus vindt plaats in het hart van een heidense streek, waar men de woorden van Mozes, het verhaal van God met de mensen, de taal van de liefde, nog niet kent.

Waaraan moeten we vasthouden om goed te leven, nu er in onze maatschappij zoveel verandert? Dat kan een vraag zijn vanuit de lezingen van vandaag.

In onze streken is er een tijd geweest waarin geloven in Jezus vrij normaal was. Maar vandaag is dat niet meer zo. Geloof is een zeer persoonlijke keuze geworden. En in feite is geloof dat altijd: we kiezen voor het geloof in een bepaalde God waarvan wij overtuigd zijn dat Hij helemaal recht doet aan ons menszijn.

We zouden het feest van vandaag ook kunnen noemen: het ‘eindelijk thuis’. Het eindpunt van een lange geschiedenis, de vervulling van een eeuwenlang verlangen van God: dat mensen zou beantwoorden aan de bedoeling waartoe zij werden geschapen.

Vele mensen kunnen zagen en klagen over alles en nog wat. Ook in de Bijbel kom je dat tegen, vaak op religieus belangrijke momenten.

Zoveel mensen hebben alles verloren door de hevige neerslag. Ik stel me voor met welke waardering zij voedsel, kledij en onderdak ontvangen van familie of hulpinstanties. Wat we anders zo gewoon vinden wordt plots bijzonder. Misschien kan ons dat helpen om het volk te begrijpen in de woestijn.

Wat ons in het evangelie van vandaag op de eerste plaats opvalt, is de bekommernis van Jezus voor de concrete materiële noden van zijn medemens. Een grote menigte is Jezus gevolgd naar een eenzame plaats want ze hebben de tekenen gezien die Hij gedaan heeft.

Broeders en zusters … toen ik enkele jaren terug in ons klooster te Brugge woonde was ik ook pastoor in de federatie Damme. En langs de Damse vaart liepen ze …mooie schapen, soms mét de herder, soms stonden ze alleen te grazen.

Spreken namens God, door Hem geroepen, wat kan dat betekenen? Als wij over God spreken, doen we dat in woorden en beelden uit onze mensenwereld. Het is uitspreken wat ons ten diepste ter harte gaat.

We kunnen ons enkele vragen stellen: waarom heeft het geloof in God het zo moeilijk in deze wereld? Waarom wordt de Joods Christelijke boodschap naar de marge van de samenleving verwezen? Waarom gaat de christelijke verkondiging zo tegenstroom? En verder: hoe doen wij het om als christen in de wereld te leven, zonder van de wereld te zijn?

Vandaag zien wij dat Jezus twee wonderen doet: de eerste de genezing van de bloedvloeiingen van een vrouw; en de tweede het ten leven opwekken van een meisje. Twee gebeurtenissen die, op het eerste zicht, niet veel met elkaar te maken hebben behalve dat die twee gebeuren kort na elkaar. Maar er is toch iets diepers dat deze twee gebeurtenissen, deze twee mirakelen, verenigt.

In het hartje van de storm slaapt Jezus rustig achter in de boot. We kunnen ons de vraag stellen: hoe is het mogelijk te slapen in zulke barre weersomstandigheden! Alleen een kind zou het kunnen wanneer het kan rusten aan de borst van zijn moeder.

Als mens ben je méér dan je verstand en je gevoelens alleen. Het leven is veel méér dan wat exacte wetenschap je kan vertellen. De gave van het geloof in God ontvang je, als je je openstelt voor de waardevolle liefde die God voor jou en onze schepping heeft. Zijn goddelijk leven in jou komt op de eerste plaats.

In Jezus zien wij de liefde van de Vader. Het is een vaderlijke, moederlijke liefde: Hij kreeg Israël lief, leerde hem lopen, vatte hem bij zijn armen, behoedde hem, mende hem met zachte leidsels en reikte hem zijn voedsel toe. Wat had God nog meer kunnen doen dat Hij niet gedaan heeft. Het zijn prachtige woorden uit het elfde hoofdstuk van de profeet Hosea …

Doe je niet te veel, werk je niet te veel, eet je wel voldoende, slaap je wel goed? Het zijn vragen die we wel eens krijgen van bezorgde familie en vrienden. Is er zoiets van deze ongerustheid aanwezig wanneer de verwanten van Jezus naar hem toegaan? Is hij zich niet aan te verwaarlozen en zich aan het vergalopperen? Wat zegt Hij daar allemaal?

We vieren vandaag dat Jezus zich in de gedaante van brood en wijn aan ons wil geven als teken van zijn blijvende aanwezigheid onder ons. Als teken ook van het nieuw Verbond tussen God en ons mensen. Want dat is Jezus: het teken dat God voor eeuwig met ons verbonden is.

Melaatsheid en dat je daar de dag van vandaag écht iets kan tegen doen kennen we misschien vooral via de Damiaanactie. Anno 2021 is deze actie een beetje op de achtergrond geraakt. De gekende steunverkoop langs de weg en deur-aan-deur kon niet doorgaan. Toch blijft het belangrijk dat we “lepra ontmaskeren”

Dat Jezus zoveel zieken genas, zoveel wonderen deed, schijnt uniek te zijn in de geschiedenis van de godsdiensten. En toch is dat niet zijn eerste opdracht geweest. Toen zijn leerlingen Hem kwamen zeggen: “iedereen zoekt U”, antwoordde Jezus: “laten we naar de dorpen in de omtrek gaan, opdat Ik ook daar kan prediken. Daartoe ben Ik uitgegaan.”

Lukas begint zijn Evangelieverhaal, net zoals Matteüs trouwens, met een aantal verhalen over de geboorte en jonge jaren van Jezus en Johannes de Doper. Drie keer gaan we daarvoor naar de tempel in Jeruzalem.

In het evangelie volgens Marcus zit er duidelijk een rode draad geweven. Het is een antwoord op de vraag: “Wie is deze Jezus toch?” Is Hij de profeet, over wie Mozes in de eerste lezing spreekt? Terecht stelde men zich deze vraag. Jezus’ boodschap was wél heel duidelijk: “Het koninkrijk van Gods universele liefde is nabij. Bekeer u en geloof in die blijde boodschap”.

Vandaag is “de Zondag van het Woord”. We lezen in de liturgie niet zó veel uit het kleine profetenboek Jona. Het boek telt slechts vier hoofdstukjes. Ik vind het wel mooi dat precies op de “dag van het woord” we ook een stukje uit dát boek beluisteren. We worden uitgenodigd tot viering rond en reflectie over het woord van God.

Wij beleven een tijd van crisis op verschillende vlakken: onze gezondheid, ons politiek systeem, ons milieu, de psychische draagkracht van mensen, de armoedebestrijding, het geloof in God… het is goed om in een tijd van crisis te luisteren naar de Schrift. Misschien komen we daar mensen tegen die iets gelijkaardigs meemaakten en gelovig hebben doorleefd.

Ik wil vandaag graag vertrekken vanuit de lezing uit de profeet Jesaja. Het is één van de boeken uit het Oude testament dat we misschien wel het best kennen. We horen in de liturgie dikwijls uit dit boek. Het wordt wel eens ‘het evangelie van het Oude Testament’ genoemd, omdat Jesaja zoveel nadruk legt op Gods genade en liefde.