Elia is hier het prototype van vele mensen van onze tijd. Men ziet het niet meer zitten. Er zijn zoveel redenen om je zorgen te maken. Je zou af en toe wel onder de bremstruik weg willen kruipen om niets meer te zien of te horen van al die onheilspellende dingen die van alle kanten op ons afkomen.
En toch, als we durven kijken met een open blik, zien we hoopvolle tekens die genezend kunnen werken tegen dit bremstruik-pessimisme.
De woestijntijd van deze jaren kan een louteringsfase zijn, waarin wij worden voorbereid op een diepere en mooiere fase waarin God meer centraal komt te staan in het leven van de mens en onze geschiedenis.

Broeders en zusters,

We moeten weer leren luisteren naar de binnenkant van het leven. We worden soms zozeer in beslag genomen door alledaagse zorgen dat we geen oog meer hebben voor de diepere waarden van het leven. En die waarden verwerven we niet door eigen inspanning: ze worden ons gegeven: liefde, vriendschap, vrede. Het zijn de zachte krachten van de H. Geest die ons gegeven worden in de ontmoeting met de Heer in gebed en beschouwing. ….
Elke eucharistie brengt ons naar dat enig noodzakelijke.

Van deze man zegt Jezus: ‘Toen kwam er een Samaritaan langs die op reis was. Hij zag hem en was ten diepste met hem begaan’. Hij was ten diepste met hem begaan. Lukas die zijn evangelie in het Grieks schrijft gebruikt een heel plastisch werkwoord om de reactie van de Samaritaan uit te beelden. Je zou het kunnen vertalen als: ‘Hij werd bewogen tot in zijn binnenste’ en dat binnenste kan ook duiden op de moederschoot, het hart, de tederheid, de allerdiepste compassie. De Samaritaan laat zijn hart spreken en hij handelt vanuit zijn hart.

Paulus beëindigt zijn brief met hartstochtelijke woorden. Het gaat om een belangrijk geloofspunt, waarvoor hij veel slagen heeft moeten verduren die hij nog als merktekens op zijn lichaam draagt. Het gaat om de kracht van het Kruis. Als wij op Goede Vrijdag de kruisweg bidden zeggen wij bij elke statie: wij aanbidden U, Christus, en wij loven U omdat Gij door Uw heilige Kruis de wereld hebt verlost. De verlossing van de wereld, dat is een moeilijk begrip. Een sleutel om dat beter te begrijpen kan zijn: het overwegen van de zeven woorden die Jezus op het kruis heeft uitgesproken.

Waar ga je naartoe? Volg je Jezus op de weg van het geloof en van goedheid die zichzelf geeft? Vanuit het evangelie dat je zojuist beluisterd hebt vraag je je af: Ben ik een geweldenaar? Een idealist? Een voorzichtig mens? Door zo’n levensvraag word je uitgenodigd om vastberaden mét Jezus de liefde gestalte te geven op de plaats waar je bent. Je onzichtbare, mysterieuze vriend Jezus laat je niet met rust. Jezus gaat vastberaden. Als je Hem volgt, ben je geen geweldenaar, idealist of voorzichtige. Jezus’ opdracht is moeizaam. Tot het liefhebben van de vijand toe. Hij zegt ‘ja’ als de liefde haar prijs vraagt.

Het is goed in één feest de apostelen Petrus en Paulus te gedenken, zij zijn zo belangrijk geweest in het begin van de Kerk. We mogen naar hen opkijken, hen bewonderen, maar niet zozeer om hen op een voetstuk te laten staan, maar om van hen te leren wat het betekent om christen te zijn. Zij waren mensen zoals wij, met hun eigenheid, maar ze werden uitgekozen en begenadigd door God. … Petrus was van karakter emotioneel en impulsief en worstelde met angst en menselijk opzicht. Paulus was iemand met een hevig temperament, iemand die er helemaal voor gaat.

“Wat beteken ik voor jou”, is een vraag die velen met angst soms stellen, omwille van het antwoord. … “Wie ben ik?” Eigenlijk is dit een religieuze vraag. “Wie ben ik voor God?” Onze echte identiteit moet je in die richting zoeken. Je mag ervan doordrongen zijn dat je door God verlangd bent, door Hem geschapen, door Hem bemind en bewoond. Als kind van Hem ben je door God bezield en bewogen. Dan is het niet meer zó belangrijk wat de mensen over jou zeggen. Dan hebben we een voldoende zelfwaardebesef, een innerlijke stabiliteit.

Jezus voelde zich altijd gedragen door de zachte tederheid van zijn Vader en de stuwende kracht van de H. Geest. En in alles wat Hij zei en deed, werd die unieke liefdes-verbondenheid zichtbaar.
En dat, broeders en zusters, geldt niet alleen voor Jezus, maar ook voor ieder van ons. Indien we stil kunnen worden en naar onszelf luisteren, zullen we na een tijdje bemerken dat er ook binnen in ons, juist zoals bij Jezus, iets bezig is. Dat er een leven beweegt, omdat wij, zoals Jezus ons zegt, ooit gedoopt werden in de Vader, de Zoon en de H. Geest. Dat wil zeggen, dat we bij het begin van ons leven ondergedompeld werden in de liefde van de Drie-eenheid.

God is aan je leven gehecht

Naarmate je ouder wordt en meer gelezen hebt in de Bijbel, naarmate je mensen hebt ontmoet in allerlei situaties, en ook vanuit deze ontmoetingen met mensen beluisterde wat hen bezig hield en als je vandaaruit vragen stelde aan de Bijbel, dan valt je wellicht het volgende steeds sterker op. In feite krijg je duidelijk zicht op een rode draad, namelijk dat de God, die vanuit deze Bijbel tot ons spreekt, een God is, die intens van mensen houdt.

Voor de leerlingen is Jezus iemand op wie ze wachten. Dat horen we duidelijk in de eerste lezing, in de Handelingen: “Mannen van Galilea, wat staat ge naar de hemel te kijken? Deze Jezus, die van u is weggenomen naar de hemel, zal op dezelfde wijze wederkeren als gij Hem naar de hemel hebt zien gaan.”

Jezus heeft zijn leerlingen heel duidelijk doen begrijpen dat Hij in leven was. En nog steeds koesteren ze verkeerde verwachtingen: zal Jezus het koninkrijk van Israël nu herstellen? Ze krijgen geen antwoord. Wel zegt de Heer hen: “gij zult kracht ontvangen van de heilige Geest, die over u komt, om mijn getuigen te zijn…”

Broeders en zusters,

Ik hoop dat het jullie toch al is opgevallen dat de eucharistie opent met een wens om vrede: “Genade zij u en vrede van God onze Vader en van de Heer Jezus.” Bovendien is het laatste woord opnieuw een woord van vrede; deze keer een zendingswoord: “Ga heen in vrede.”

Na het gebed van het Onze Vader en net vóór het breken van het brood en het ontvangen van de communie bidden we ook om vrede. Wij richten ons rechtstreeks tot Christus. Wij herinneren hem aan de woorden die hij heeft uitgesproken in het cenakel, bij zijn afscheidsrede: “Vrede laat ik u na. Mijn vrede geef ik u ”.

Iets nieuw is altijd mooi, vol glans. Een nieuwe wagen, een nieuw bruidskleed, een nieuw huis, een nieuwe lente. Dit beeld gebruikt Johannes in het boek van de Openbaring om onze hoop te richten op wat zal komen, ook al is er momenteel zoveel kommer en kwelling. Johannes zag dat de eerste hemel en de eerste aarde verdwenen waren. Dat mogen we ons eens proberen voorstellen: alles waarmee wij hier zo vertrouwd zijn, allemaal weg. Met de vraag: wat schiet er nog over? Jezus zegt: hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar Mijn woorden zullen niet voorbijgaan. Paulus zegt ergens: alles gaat voorbij, alleen de liefde blijft.