Homilie

“Weest heilig”, zo begon de eerste lezing uit het boek Leviticus. “Bemin uw vijanden, bidt voor wie je achtervolgen, weest volmaakt zoals uw Vader in de hemel volmaakt is”, zegt Jezus dan weer in het Matteüs evangelie.

Na de roeping van de eerste leerlingen, beluisteren we vandaag de Bergrede van Jezus. Het betekent een ‘statement’ bij het begin van zijn openbaar leven. Jezus laat ons daarin delen in zijn visie, in de lijn van wat geschreven staat in het bijbelse boek “De Wijsheid van Jezus Sirach”

Vandaag zegt Jezus in het evangelie: “Gij zijt het licht der wereld.” En ook:” Zo moet ook uw licht stralen voor het oog van de mensen, opdat zij uw goede werken zien en uw Vader verheerlijken die in de hemel is”.

Heel zachtjes beginnen de dagen te lengen. Het licht groeit en dat is zichtbaar voor wie er op let. Uitkijken naar dat licht, is ook een accent van ons christelijk leven en van het engagement waarvoor we dagelijks kiezen …

Met dit stukje uit de Bergrede kunnen we het hele evangelie samenvatten. Met korte maar krachtige zinnen maakt Jezus ons duidelijk waar het in ons leven op aan komt en waar wij bijzondere aandacht voor moeten hebben in onze gemeenschappen.

Wij zijn hier samen als mensen die geloven in Jezus of zoals Paulus zegt: als ‘mensen die de naam van de Heer aanroepen’. De Naam van de Heer aanroepen is Hem erkennen als God. Hem erkennen als God is dan Hem aanvaarden als de Meester van ons leven, als het centrum van de wereld en van de geschiedenis.

Als Jezus in de rij van de zondaars aanschuift om zich te laten dopen door Johannes dan heeft dit een diepe betekenis.

Nergens noemt Jezus zichzelf ‘Koning’. Enkel wanneer Hij tegenover Pilatus staat zegt Hij: “Koning ben Ik” … maar voegt daar direct aan toe “Maar mijn koninkrijk is niet van deze wereld”.

Naar het einde van het kerkelijk jaar krijgen we altijd lezingen uit de bijbel die eerder angstaanjagend zijn. Het is toch de moeite waard om te gaan zoeken welke boodschap hier achter steekt.

Onze verrijzenis vloeit voort uit Gods trouw en is pure genade. De levende God laat de mensen met wie Hij een verbond gesloten heeft dus niet achter in de dood.

Geloven heeft niet met angst te maken, maar met hoop. De hoop op een leven dat steeds meer verbonden geraakt met Jezus Christus en dat ook over de dood heen.

Vandaag en morgen staan we stil bij een grote werkelijkheid die buiten onze gewone waarneming staat. Waar zijn zij gebleven, onze lieve doden?

Hij ziet ons vooral met onze verlangens een goed mens te zijn. Dat is het geheim van Gods liefde en het verlangen van zijn hart om bij ons te zijn en het leven met ons te delen.

“Jullie zullen mijn getuigen zijn”. Ik ga je nu zelfs een beetje uitdagen en Jezus die woorden rechtstreeks tot jou laten richten: “Jij zult mijn getuige zijn”. Voel je het verschil?

We leven in een tijd met de dreiging van een escalerende oorlog, met angst voor tekort … Met de vraag: wat kunnen wij doen om ons leven in deze omstandigheden veilig te stellen. Jezus antwoordt: bid, bid altijd en geef dat nooit op.

Slechts acht keer wordt Jezus dus bij naam aangesproken. Vandaag zijn dat melaatsen. In Jezus’ tijd waren dat levende doden. De ziekte was – en is – besmettelijk en werd gezien als een straf van God. Om dat alles werden ze uit de gemeenschap gestoten.

“Geef ons meer geloof”. Schenk ons meer geloof, dit is geen vraag om het geloofsboek dikker te maken en er meer geloofspunten in te steken. Het is de vraag om vertrouwen, dat dit mag groeien en blijven.

Spreken over arm en rijk is delicaat. Wie is arm, wie is rijk? Geestelijk, materieel? Waarom is iemand arm, waarom is iemand rijk? Vanwaar de kloof tussen beide? Wat maakt die kloof groter of kleiner? Niet gemakkelijk om daar een moreel oordeel over te vellen.