Homilie

De parabel die Jezus in het evangelie van vandaag vertelt klinkt een beetje ongewoon in onze oren. Het verhaal van de parabel is toch wel bedenkelijk want heel duidelijk wordt met eerlijkheid een loopje genomen.

Hoe kijk jij tegen deze parabels aan? Daarin wordt de betrokken persoon telkens enorm sterk aangegrepen door wat gebeurt. Het ‘verliezen’ doet pijn en men heeft er alles voor over om dit verlies te herstellen.

Maar dat wil niet zeggen dat het leven eenvoudig wordt, dat we gespaard blijven van zorgen, van tegenslag en van lijden. Jezus weet dat ook en daarom zegt Hij: “Neem uw kruis op en volg Mij”.

In het evangelie van Lucas wordt er veel getafeld. Jezus doet daar aan mee. Hij krijgt daardoor zelfs een bijnaam: ‘kijk, die gulzigaard en wijndrinker, die vriend van tollenaars en zondaars.’

De parabel van de gesloten deur
Altijd hebben mensen elkaar opgedeeld in goeden en slechten, in sterken en zwakken, in heersers en onderdanen.

We vieren vandaag tegelijk de dood, de verrijzenis, het binnengaan in de hemel en de kroning van Maria in de hemel. Maria krijgt daardoor een unieke plaats in de heilsgeschiedenis.

Want van God houden, betekent dat je aanvaardt wat God verlangt, en dat is dat je liefde brengt, dat je zoekt naar vrede en gerechtigheid, en streeft naar barmhartigheid en vergeving.

‘Het geloof is een vaste grond van wat wij hopen, het overtuigt ons van de werkelijkheid van onzichtbare dingen.’
Ieder van ons weet welke sterke rol hoop speelt in je leven …

Zoals zo dikwijls horen we in de lezingen dingen die direct op ons leven van toepassing zijn. Het begint al in de eerste lezing. ‘IJdelheid der ijdelheden, en alles is ijdelheid.’, zegt Prediker, en scherper kan je het wellicht niet stellen.

De leerlingen hebben gezien dat Jezus veel bad en hoe Hij bad. En ze zagen ook de vruchten van dat gebed. Zo willen ze ook bidden, en vandaar de vraag van de leerling: “Heer, leer ons bidden”.

Thomas van Aquino (dertiende eeuw) schreef ooit: “Slechts één ding is noodzakelijk: naar God gericht staan.” Hier krijgen we een mooi antwoord op de vraag: “waarover gaat dat ene ding?” Het zet ons goed op weg naar meer klaarheid.

De weg kan lang zijn, de weg tussen ons hoofd en ons hart. Met ons hoofd kunnen wij weten wat God vraagt, wat zijn geboden zijn. Maar met ons hoofd zijn we ook vindingrijk om uitvluchten te zoeken, achterpoortjes te vinden om niet te moeten doen waar we tegen op zien.

Bij de evangelist Lucas is dit op-weg-zijn een geliefd thema. Hij schetst Jezus als een reiziger, die geen vaste stek heeft om te rusten. Zijn twaalf apostelen stuurt hij ook uit, op weg … Die verkondiging van de boodschap van het Rijk Gods brengt vrede en vreugde.

“Zie het Hart dat de mensen zozeer heeft liefgehad!” Deze woorden sprak Jezus aan de visitatiezuster Marguerite Marie Alacoque, wanneer Hij haar de diepten openbaarde die te vinden zijn in Zijn Heilig Hart.

De veertigdagentijd die wij woensdag beginnen is een tijd bij uitstek om Woorden van God te overwegen en om te vasten in het spreken van nutteloze of kwetsende woorden. Moge, in deze tijd van oorlog, ons hart, ons denken, ons spreken en doen, ontwapenend zijn, vrede stichtend.

Ook vandaag strijkt wat we samen beluisterden tegen de haren in. Wat Jezus hier vertelt vind ik persoonlijk moeilijk. … Dit stukje kreeg in de Bijbel een tussentitel: ‘Bemint uw vijanden’. Ik stel me dan de vraag: wie is mijn vijand? Wat is vijandschap?

Het evangeliefragment dat we zo pas beluisteren is één van die teksten waar we niet altijd raad mee weten. Armen en treurenden worden gefeliciteerd, rijken krijgen harde woorden te horen. Dat is het omgekeerde van wat wij dagelijks meemaken.

Als christen word je regelmatig uitgenodigd te beseffen dat je zondaar bent. Zo bid je bv in het Weesgegroet: “Maria, bid voor ons, arme zondaars”. Zonde is een verstoring in je relatie met God.

Woensdag is het weer lichtmis, de opdracht van de Heer in de tempel. De bejaarde Simeon zal zijn profetie laten horen over het kleine Kind: ‘Dit Kind zal een teken van tegenspraak zijn. Het zal openbaren wat er in de harten omgaat’.

Paus Franciscus heeft de derde zondag door het jaar uitgeroepen tot de ‘Zondag van het Woord van God’. De dag wil de viering, bezinning en studie van de Heilige Schrift bevorderen.

Het is een prachtig verhaal, over die bruiloft van Kana. Maar waar is de bruid en de bruidegom? Men zou hen graag feliciteren, maar ze schijnen nergens te vinden. Er is wel sprake van veel water – zes kruiken van elk 100 liter, dat is niet niks – en van veel wijn, goede en nog betere.

Jezus gaat naar de Jordaan en gaat tussen de mensen staan om zich te laten dopen. Voor zichzelf heeft Jezus die doop niet nodig. De doop is alleen bestemd voor mensen die zich zondig weten en zich willen bekeren. Toch wil Hij zich door Johannes laten dopen.

Ik zou ons allen willen toewensen dat in dit nieuwe jaar Gods wegen voor ons even wonderbaar zouden zijn als ze dat waren voor de drie Wijzen.