Alle levensbeschouwingen zoeken naar wijsheid. Allen geven richtlijnen voor wat ons al of niet gelukkig maakt. Ook de bijbel heeft zijn richtlijnen, maar doet het wel op een eigen wijze en wel op twee punten. Eigen aan de bijbel is vooreerst het inzicht dat God alleen het geheim kent van het geluk van de mens. Hij alleen weet wat een mens ten diepste gelukkig maakt. En dat noopt ons tot bescheidenheid, nederigheid. ‘Nederigheid is waarheid’, zegt Teresa de Jesus. Ons op de juiste plaats situeren tegenover God. Jesaja mocht het zo laten horen: ‘Mijn wegen zijn niet uw wegen. Zo hoog als de hemel is boven de aarde, zo ver gaan Mijn gedachten uw gedachten te boven’.

Brief n.a.v. de Wereldgebedsdag voor het behoud van de schepping en de oproep tot vijf weken verdere verdieping van het thema.
Goede vrienden, Op 1 september houdt de Kerk de Wereldgebedsdag voor het behoud van de schepping. In zijn encycliek ‘Laudato Sí’ heeft Paus Franciscus aan de wereld dringende aandacht gevraagd voor de schepping, het milieu en het klimaat. Samen met de Patriarch van Constantinopel roept hij op om gedurende de periode van 1 september tot 4 oktober, feest van Franciscus van Assisi, dat thema in het bijzonder te verdiepen.

Op de keper beschouwd is de evangelielezing redelijk choquerend. Want niet beslissend voor de toelating in het koninkrijk is dat wij God kennen, en dat we ons best gedaan hebben om door de smalle deur binnen te komen. Beslissend is dat God ons kent. In het evangelieverhaal zegt de gastheer: “Ik weet niet waar u vandaan komt.” En na alle tegenwerpingen van de mensen die proberen binnen te komen, zegt hij opnieuw: “Ik weet niet waar u vandaan komt.” God is een god van alle mensen. Dat maakt ons spreken over God heel betrekkelijk.

Bijna 94 jaar is onze Pater Raf geworden. Daarvan leefde hij 72 jaar in de Karmel. Het overgrote deel in de kloostergemeenschap van Gent.

Zo een lang en gevuld leven samenvatten in enkele lijnen is onmogelijk. Daarom enkele dingen slechts die hem typeren.

Pater Raf kwam uit voor zijn overtuigingen. Met vurigheid en met kracht verdedigde hij zijn aanvoelen over het leven, de samenleving, de Kerk. Een uitwisseling over theologie en spiritualiteit kon gemakkelijk een boeiend gebeuren worden. (…)

Hier stelde zich voor Jezus de grote vraag van zijn leven. “Moet ik trouw blijven aan de ingevingen van mijn hart? Moet ik zo blijven houden van de mens en van God voor wie ik gekozen heb?” In het evangelie maken we als het ware zijn besluit mee: “Vuur ben ik komen brengen en hoe verlang ik dat het oplaait!” Dit is het moment van zijn diepe keuze: al de weerstand, alle dreigend onheil en beschuldigingen treedt Hij met liefde tegemoet. …
Het gelovig leven werkt als vuur: het bezielt en inspireert mensen, maar het werkt ook louterend en verdiepend.

Broeders en zusters, Het feest dat wij vandaag vieren zouden we kunnen noemen: het feest van de voltooiing. De zomer is al wat op de terugkeer, de vruchten op het veld worden binnengehaald en juist in deze periode viert de Kerk dat mysterie van de voltooiing in Maria’s leven.

Met heel haar wezen, met ziel en lichaam, is zij binnengegaan in een nieuw leven: verrezen voor altijd bij God. Van nu af staat een groot teken aan de hemel: een vrouw omkleed met de zon, de maan aan haar voeten en op haar hoofd een kroon van twaalf sterren. Naar haar zien wij vandaag op met grote vreugde.

Waakzaamheid is een fundamenteel gegeven van ons geloof.
Christenen zijn mensen die wachten op Iemand. Ze leven in verwachting, zoals een toekomstige moeder uitziet naar de geboorte van haar kind dat nu nog verborgen is in haar schoot.
Evangelische waakzaamheid voor de komst van de Heer is dus geen bangelijk afwachten van het verre of nabije komen van de Heer; maar een volop en zonder angst leven in het heden, in het nu.

Tegenover het sluimerend pessimisme van Prediker staat het optimisme van Paulus in zijn brief aan de christenen van Kolosse. Hij steunt op het nieuwe dat Christus ons brengt. Tegenover Prediker die beweert dat er niets nieuws is onder de zon, staat de oproep om ons te bekleden met de nieuwe mens (Kol. 3,10). Wij kunnen tot nieuw leven komen door ons te laten raken door de wonden van mensen. Het leven van de onlangs overleden Jean Vanier en zijn inzet voor de Ark-gemeenschappen is een van de mooie voorbeelden.

Vandaag gaat het over het gebed. Dat zijn de drie pijlers van het geestelijk leven: naastenliefde, luisteren naar Gods Woord en bidden.
Jezus spoort ons aan om te vragen, te zoeken en aan te kloppen met de verzekering dat we zullen ontvangen, vinden en dat men ons zal opendoen. Misschien zeggen wij: nee, dat klopt niet, dat is te mooi om waar te zijn. En toch is het waar wat Jezus zegt, maar het komt erop aan te begrijpen hoe we kunnen bidden en wie de God is tot wie we bidden.
Er is een heel leven nodig om God beter te leren kennen.

Broeders en zusters,

We moeten weer leren luisteren naar de binnenkant van het leven. We worden soms zozeer in beslag genomen door alledaagse zorgen dat we geen oog meer hebben voor de diepere waarden van het leven. En die waarden verwerven we niet door eigen inspanning: ze worden ons gegeven: liefde, vriendschap, vrede. Het zijn de zachte krachten van de H. Geest die ons gegeven worden in de ontmoeting met de Heer in gebed en beschouwing. ….
Elke eucharistie brengt ons naar dat enig noodzakelijke.

Elia is hier het prototype van vele mensen van onze tijd. Men ziet het niet meer zitten. Er zijn zoveel redenen om je zorgen te maken. Je zou af en toe wel onder de bremstruik weg willen kruipen om niets meer te zien of te horen van al die onheilspellende dingen die van alle kanten op ons afkomen.
En toch, als we durven kijken met een open blik, zien we hoopvolle tekens die genezend kunnen werken tegen dit bremstruik-pessimisme.
De woestijntijd van deze jaren kan een louteringsfase zijn, waarin wij worden voorbereid op een diepere en mooiere fase waarin God meer centraal komt te staan in het leven van de mens en onze geschiedenis.

Van deze man zegt Jezus: ‘Toen kwam er een Samaritaan langs die op reis was. Hij zag hem en was ten diepste met hem begaan’. Hij was ten diepste met hem begaan. Lukas die zijn evangelie in het Grieks schrijft gebruikt een heel plastisch werkwoord om de reactie van de Samaritaan uit te beelden. Je zou het kunnen vertalen als: ‘Hij werd bewogen tot in zijn binnenste’ en dat binnenste kan ook duiden op de moederschoot, het hart, de tederheid, de allerdiepste compassie. De Samaritaan laat zijn hart spreken en hij handelt vanuit zijn hart.

Paulus beëindigt zijn brief met hartstochtelijke woorden. Het gaat om een belangrijk geloofspunt, waarvoor hij veel slagen heeft moeten verduren die hij nog als merktekens op zijn lichaam draagt. Het gaat om de kracht van het Kruis. Als wij op Goede Vrijdag de kruisweg bidden zeggen wij bij elke statie: wij aanbidden U, Christus, en wij loven U omdat Gij door Uw heilige Kruis de wereld hebt verlost. De verlossing van de wereld, dat is een moeilijk begrip. Een sleutel om dat beter te begrijpen kan zijn: het overwegen van de zeven woorden die Jezus op het kruis heeft uitgesproken.

Waar ga je naartoe? Volg je Jezus op de weg van het geloof en van goedheid die zichzelf geeft? Vanuit het evangelie dat je zojuist beluisterd hebt vraag je je af: Ben ik een geweldenaar? Een idealist? Een voorzichtig mens? Door zo’n levensvraag word je uitgenodigd om vastberaden mét Jezus de liefde gestalte te geven op de plaats waar je bent. Je onzichtbare, mysterieuze vriend Jezus laat je niet met rust. Jezus gaat vastberaden. Als je Hem volgt, ben je geen geweldenaar, idealist of voorzichtige. Jezus’ opdracht is moeizaam. Tot het liefhebben van de vijand toe. Hij zegt ‘ja’ als de liefde haar prijs vraagt.

Het is goed in één feest de apostelen Petrus en Paulus te gedenken, zij zijn zo belangrijk geweest in het begin van de Kerk. We mogen naar hen opkijken, hen bewonderen, maar niet zozeer om hen op een voetstuk te laten staan, maar om van hen te leren wat het betekent om christen te zijn. Zij waren mensen zoals wij, met hun eigenheid, maar ze werden uitgekozen en begenadigd door God. … Petrus was van karakter emotioneel en impulsief en worstelde met angst en menselijk opzicht. Paulus was iemand met een hevig temperament, iemand die er helemaal voor gaat.

“Wat beteken ik voor jou”, is een vraag die velen met angst soms stellen, omwille van het antwoord. … “Wie ben ik?” Eigenlijk is dit een religieuze vraag. “Wie ben ik voor God?” Onze echte identiteit moet je in die richting zoeken. Je mag ervan doordrongen zijn dat je door God verlangd bent, door Hem geschapen, door Hem bemind en bewoond. Als kind van Hem ben je door God bezield en bewogen. Dan is het niet meer zó belangrijk wat de mensen over jou zeggen. Dan hebben we een voldoende zelfwaardebesef, een innerlijke stabiliteit.

Jezus voelde zich altijd gedragen door de zachte tederheid van zijn Vader en de stuwende kracht van de H. Geest. En in alles wat Hij zei en deed, werd die unieke liefdes-verbondenheid zichtbaar.
En dat, broeders en zusters, geldt niet alleen voor Jezus, maar ook voor ieder van ons. Indien we stil kunnen worden en naar onszelf luisteren, zullen we na een tijdje bemerken dat er ook binnen in ons, juist zoals bij Jezus, iets bezig is. Dat er een leven beweegt, omdat wij, zoals Jezus ons zegt, ooit gedoopt werden in de Vader, de Zoon en de H. Geest. Dat wil zeggen, dat we bij het begin van ons leven ondergedompeld werden in de liefde van de Drie-eenheid.

God is aan je leven gehecht

Naarmate je ouder wordt en meer gelezen hebt in de Bijbel, naarmate je mensen hebt ontmoet in allerlei situaties, en ook vanuit deze ontmoetingen met mensen beluisterde wat hen bezig hield en als je vandaaruit vragen stelde aan de Bijbel, dan valt je wellicht het volgende steeds sterker op. In feite krijg je duidelijk zicht op een rode draad, namelijk dat de God, die vanuit deze Bijbel tot ons spreekt, een God is, die intens van mensen houdt.

Voor de leerlingen is Jezus iemand op wie ze wachten. Dat horen we duidelijk in de eerste lezing, in de Handelingen: “Mannen van Galilea, wat staat ge naar de hemel te kijken? Deze Jezus, die van u is weggenomen naar de hemel, zal op dezelfde wijze wederkeren als gij Hem naar de hemel hebt zien gaan.”

Jezus heeft zijn leerlingen heel duidelijk doen begrijpen dat Hij in leven was. En nog steeds koesteren ze verkeerde verwachtingen: zal Jezus het koninkrijk van Israël nu herstellen? Ze krijgen geen antwoord. Wel zegt de Heer hen: “gij zult kracht ontvangen van de heilige Geest, die over u komt, om mijn getuigen te zijn…”

Broeders en zusters,

Ik hoop dat het jullie toch al is opgevallen dat de eucharistie opent met een wens om vrede: “Genade zij u en vrede van God onze Vader en van de Heer Jezus.” Bovendien is het laatste woord opnieuw een woord van vrede; deze keer een zendingswoord: “Ga heen in vrede.”

Na het gebed van het Onze Vader en net vóór het breken van het brood en het ontvangen van de communie bidden we ook om vrede. Wij richten ons rechtstreeks tot Christus. Wij herinneren hem aan de woorden die hij heeft uitgesproken in het cenakel, bij zijn afscheidsrede: “Vrede laat ik u na. Mijn vrede geef ik u ”.

Iets nieuw is altijd mooi, vol glans. Een nieuwe wagen, een nieuw bruidskleed, een nieuw huis, een nieuwe lente. Dit beeld gebruikt Johannes in het boek van de Openbaring om onze hoop te richten op wat zal komen, ook al is er momenteel zoveel kommer en kwelling. Johannes zag dat de eerste hemel en de eerste aarde verdwenen waren. Dat mogen we ons eens proberen voorstellen: alles waarmee wij hier zo vertrouwd zijn, allemaal weg. Met de vraag: wat schiet er nog over? Jezus zegt: hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar Mijn woorden zullen niet voorbijgaan. Paulus zegt ergens: alles gaat voorbij, alleen de liefde blijft.