Normaal vieren we het begin van de Goede Week met Palmwijding in onze pandgang en processie naar de kloosterkerk. Gewoonlijk ook met iets meer volk dan op een doorsnee zondag.
Deze keer geen palmwijding, geen intredeprocessie met palmtakken in de hand… Enkel onze kleine kloostergemeenschap. Niet in onze kerk, maar in de huiskapel. Voor de sfeer een sobere palmversiering.
Ook dit jaar luisteren we naar het verhaal van Jezus’ intocht in Jeruzalem en naar het ‘lijdensverhaal’. Vertrouwde teksten en toch klinken ze dit jaar anders. De essentie blijft dezelfde: Jezus die consequent zijn weg verder zet…al is ook Hij bang. Hij weet waar het zal op uitlopen. Men is op zoek naar Hem… Sommigen willen Hem uit de weg ruimen… Anderen willen Hem volgen in zijn verbondenheid met God zijn Vader en met de mensen.
Aan het begin van de viering sprak ik onze verbondenheid uit met wie gewoonlijk bij ons komen meevieren, met de mensen die bij ons werken, met onze vele vrijwilligers, onze medebroeders, onze karmelietessen, onze broeders en zusters van de OCDS, de mensen van het séculier instituut, onze families, vrienden en kennissen. En vooral ook verbondenheid met wie in de zorgsector staan… of zich op de een of andere manier inzetten voor medemensen…
Pater Paul
