Broeders en zusters,
Jezus is op weg naar Jeruzalem. Hij is beroemd geworden door de vele wonderen die Hij doet en net voor Hij de stad binnengaat heeft Hij nog een blinde genezen. Waarschijnlijk zijn vele mensen benieuwd of Hij nog wonderen zal doen. Ook Zacheüs wil Jezus zien, waarschijnlijk niet zozeer uit interesse dan wel uit nieuwsgierigheid. Omdat hij klein van gestalte is kruipt hij in een boom om toch die beroemde Jezus te kunnen zien. Wanneer Jezus dan voorbij komt staat Hij stil en kijkt naar omhoog en nodigt zichzelf uit om bij Zacheüs binnen te komen.
De mensen zullen wel heel verwonderd gekeken hebben. Jezus gaat logeren bij iemand die met de Romeinen meeheult, de gehate hoofdambtenaar van het tolwezen. Maar Jezus doet wat Hij altijd doet met zondaars. Hij oordeelt en veroordeelt niet, maar reikt liefde aan. Jezus is alleen maar consequent met zichzelf. Van bij het begin van zijn openbaar leven heeft Hij duidelijk gemaakt dat Hij niet gekomen is om de rechtvaardigen te roepen, maar de zondaars (Lk. 5,32); dat niet de gezonden maar de zieken een dokter nodig hebben (Lk. 5,31); dat, zoals het evangelie vandaag zegt: de Mensenzoon gekomen is om te redden en te zoeken wat verloren was (Lk.19;10). Jezus wil de goede herder zijn die het verloren dier zal zoeken, het afgedwaalde terughalen, het gewonde verbinden, het zieke sterken, zoals de Profeet Ezechiël het aankondigde in het Oude Testament.
Jezus veroordeelt Zacheüs niet, Hij zegt alleen dat Hij bij hem te gast wil zijn want “ook deze man is een zoon van Abraham” zegt Jezus. Geen oordeel, geen veroordeling, zelfs geen straf, alleen maar liefde. God kijkt met liefde naar zijn schepping en dat doet Jezus ook. En omdat Zacheüs zo aangekeken wordt door Jezus wordt hij een totaal ander mens. Hij is geen egoïstische tollenaar meer, maar een eerlijk mens vol liefde voor zijn stadsgenoten.
Broeders en zusters,
In de eerste lezing hoorden we die prachtige woorden: “Heer, heel de aarde is voor U als een stofje op de weegschaal, als een vroege dauwdruppel die neervalt op aarde. Maar U ontfermt zich over iedereen”. Woorden die een prachtig beeld geven van God en zijn schepping. We zijn niets meer dan een stofje of een dauwdruppel die leeft in de eindeloze liefde van God. Ondanks zijn rijkdom is Zacheüs ook maar een pietluttig stofje, maar Jezus bevrijdt hem van die kleinheid van egoïsme en maakt van hem een nieuw mens. Dat is wat Jezus met ons wil doen. Hij draagt mee onze last en bevrijdt ons van onze kleinheid door de fouten die wij maken.
Broeders en zusters,
Dit evangelie nodigt ons uit te geloven dat Jezus ook kijkt naar ieder van ons. Hij ziet ons, met onze fouten en gebreken, met onze zonden en zwakheden, maar Hij ziet ons vooral met onze verlangens een goed mens te zijn. Dat is het geheim van Gods liefde en het verlangen van zijn hart om bij ons te zijn en het leven met ons te delen. Geloven is dan uitzien naar Jezus en Hem binnen laten in ons huis. Ons huis dat is ons doen en laten, de zorg voor elkaar, het concrete leven van elke dag en zelfs de zorg om rond te komen op het eind van de maand. God heeft alles te maken met ons lief en leed, met wat lukt en mislukt. Zo kan Hij helemaal thuiskomen bij ons en kunnen wij met Hem verbonden blijven. Die verbondenheid werkt genezend en dat is wat Hij vurig verlangt want “Hij is gekomen om te zoeken en te redden wat verloren was”.
We hoeven niet in een boom te klimmen om door Jezus gezien te worden. In deze eucharistie raakt Hij ons tot in het diepste van ons hart, wil Hij bij ons thuis komen en zegt tot ieder van ons, zonder uitzondering, zoals Hij sprak, reeds bij de Profeet Jesaja: “zo kostbaar ben je in mijn ogen, zo waardevol, Ik hou zoveel van je” (Jes. 43,’).
Laten we daar dankbaar voor zijn, en als een stralende dauwdruppel Gods eindeloze liefde uitdragen in heel ons menszijn.
P. Roeland
