Broeders en zusters,
We kennen allemaal het gezegde: “Woorden wekken, voorbeelden trekken”. Het evangelie van vandaag is daar een prachtig voorbeeld van. De leerlingen hebben gezien dat Jezus veel bad en hoe Hij bad. En ze zagen ook de vruchten van dat gebed. Zo willen ze ook bidden, en vandaar de vraag van de leerling: “Heer, leer ons bidden”.
Het eerste wat Jezus dan aan zijn leerlingen zegt is dat we God ‘Vader’ mogen noemen. In het Oude Verbond werd God praktisch nooit als ‘Vader’ aangesproken. Maar in het Nieuwe Testament gebeurt het zeer dikwijls. Jezus spreekt voortdurend over God als zijn Vader. Alleen al in het zesde hoofdstuk van het evangelie volgens Matteüs noemt Jezus God 12 keer zijn Vader en in de vier evangeliën samen vinden we die naam 177 maal.
Dat wij God ‘Vader’ mogen noemen is het fundament waarop we ons leven kunnen uitbouwen. Die oneindig grote God die als een vader zorg voor ons draagt en ons bemint. Nooit eerder in de geschiedenis werd God op die manier aangesproken. God is geen afstandelijke, mensvreemde God. Hij wil ons zeer nabij zijn. Hij vindt er zijn vreugde in bij de kinderen der mensen te zijn. Wanneer Jezus ons zegt dat we God “Abba” mogen noemen, dat we heel vertrouwelijk met Hem mogen omgaan, plaatsen we Hem in het middelpunt van ons leven en zal alles wat we zeggen en doen doordesemd zijn van zijn tedere aanwezigheid. Door onze manier van leven zullen we zijn naam heiligen en zal zijn koninkrijk van liefde en vrede doorbreken tot in de verste en donkerste hoeken van de wereld. Misschien is dat een droom, maar het is een droom die in Jezus werkelijkheid is geworden. En waarom zou dat ook niet in ons en door ons kunnen gebeuren! De enige voorwaarde is dat we opnieuw het vertrouwen krijgen van een kind, dat uit de grond van zijn hart ’Abba – liefste papa’ kan zeggen. Want voor wie klopt, doet Hij open.
Wanneer Jezus ons het ‘Onze Vader’ leert laat Hij ons binnentreden in de intimiteit van zijn eigen gebed. En dan zien we toch dat Jezus eerst vraagt dat Gods Naam zou geheiligd worden, dat zijn Rijk zou komen. Eerst komt wat God zelf ter harte gaat. Zijn verlangens komen eerst. Leren bidden is dan ook ingroeien in datgene wat God verlangt voor deze wereld: dat Hij overal als God geëerd en erkend mag worden, in woord en daad.
En als we dan de deur van zijn liefde zijn binnengegaan en ons hebben laten raken door zijn warmhartigheid, kunnen we God ook iets voor onszelf vragen: dat Hij onze honger stilt, de diepste honger van ons mensenhart, honger naar liefde; dat Hij ons vergeving schenkt voor wat we fout deden; dat Hij ons helpt om te weerstaan aan de lokroep van alles wat ons van Hem kan verwijderen.
Broeders en zusters, God is liefde. Hij is onze Abba. Hij bewaart ons liefdevol in de palm van zijn hand en Hij wil met ons meegaan op de weg van ons leven zoals elke vader dat wil doen. Maar die weg is niet altijd zoals wij het zouden willen. Dikwijls is ons leven geladen met pijn, tegenslag, kwetsende dingen, ziekte en dood. Maar ook dan laat God ons niet in de steek. Ook dan blijft Hij een God van liefde die ons in dat lijden op een heel bijzondere wijze nabij is.
Ik denk dat Jezus op het einde van de evangelietekst van vandaag ons de kern van het bidden en de kern van ons geloof geeft. Hij zegt tot zijn apostelen, en dus ook tot ons: “Als gij goede gaven aan uw kinderen weet te geven, hoeveel te meer zal uw Vader in de hemel de H. Geest geven aan wie Hem er om vraagt”. Daarin ligt wellicht de kern van ons bidden: dat we Gods Geest krijgen. Dikwijls zullen we niet direct krijgen wat we vragen, maar Gods Geest zal over ons komen. Zijn Geest die sterkt en troost, die nieuw licht laat schijnen over de ellende, de miserie die misschien over ons gekomen is. Zijn Geest die ons de kracht geeft om verder te leven, ondanks de pijn die misschien de onze is. Zijn Geest die ons verder en dieper laat leven in het spoor van Jezus.
Broeders en zusters, laten we vooral nooit ophouden met bidden. Amen.
p. Roeland
