(Mt 24, 37-44)
Het is de profeet Jesaja die deze Adventstijd voor ons opent. Ondanks somberheid, loopt Hij met ons een hoge berg op, zodat wij een goed beeld hebben van ons heden en toekomst.
Je manier van leven bijsturen.
Jesaja leefde in moeilijke tijden. Het noordelijke Koninkrijk is in handen van de Assyriërs. Het leek wel alsof het niet lang zou duren, of hetzelfde zou gebeuren met Juda. De mensen verloren vertrouwen in God en probeerden bondgenootschappen met andere landen te sluiten. Jesaja probeerde hen te overtuigen dat ze alleen bij God veilig zouden zijn. Vandaag horen we dus over de hoop en veiligheid die Jesaja de mensen namens God aanbood. Jeruzalem zal het middelpunt van Gods onderwijs en een verzamelplaats voor alle volkeren zijn. Er zal geen oorlog meer zijn en niemand zal zich nog voorbereiden op oorlog. Dat kan tellen.
Want wij willen allemaal vrede en veiligheid. Dat vragen we voor onszelf, onze families en de hele wereld. We kunnen de woorden van Jesaja vandaag lezen als een gebed: “God, we vragen u om ons te leren luisteren naar Jesaja. Hij roept ons op om wakker te worden, ons hart te veranderen en te streven naar een bijgestuurde manier van leven”. Aan zijn visie voegt Jesaja ook een belofte toe: God zélf zal ons inspireren en begeleiden, totdat die visie in vervulling gaat.
Jezus wenst in te breken in je gemakzucht.
Ook Jezus in het evangelie wenst ons wakker te schudden. Hij gebruikt daarbij een ongebruikelijk beeld. Hij vergelijkt zijn komst in ons leven met een dief die inbreekt. Maar wat bedoelt Jezus in feite als Hij bij ons wil inbreken?
We houden allemaal van een regelmatig patroon in ons leven. Op tijd opstaan en ontbijten, naar school of naar het werk gaan; thuis komen na het doen van inkopen; eten klaarmaken, (af)wassen, nieuwsberichten bekijken, computeren, tuinieren, afval opbergen. Het ‘moet’ allemaal.
Toch waarschuwt Jezus ons om niet slaapwandelend door het leven te gaan. Daarbij is zijn verlangen dat wij ons op de juiste manier zouden inzetten. En dat vraagt echte vrijheid en bevrijding. Hij verlangt onze ogen te openen. Hij wenst in te breken in onze zelfgenoegzaamheid en gemakzucht om ons wakker te schudden, ons te helpen beseffen dat we moeten alert zijn om meer te investeren in liefdevolle relaties. Dat zal ons kwaliteitsvoller christelijk leven geven.
God houdt van iedereen. God houdt niet van ons omdat we Gods liefde verdienen, maar omdat we zijn kinderen zijn, Gods kinderen. Als wij van elkaar houden als zussen en broers, ziet God dit als het juiste antwoord op zijn liefde voor ons.
Van elkaar houden als zussen en broers is moeilijk. Je hebt elkaar niet uitgekozen, zoals je vrienden koos. Mensen kunnen onaardig, vijandig, vervelend zijn in hun gedrag, maar zij blijven jouw zuster of broeder. Iemands verkeerde gedrag dien je af te keuren, maar de mens zelf kun je nooit veroordelen. Het is een kunst een ander te zien zoals je jezelf ziet. Een mens met zijn mooie gaven en met zijn vossenstreken, met zijn zwakke en sterke kanten. Maar je blijft het altijd waard gewaardeerd te worden. Jezus verstond deze kunst als geen ander. Geen wonder dat God zijn Vader gelukkig met hem was. Terecht noemen we hem bij uitstek de Zoon van God.
Als je verlangt, mobiliseert dat je energie.
Deze advent bereidt ons dus voor op een verder binnenkomen van de Heer Jezus in ons hart en in de wereld. Je zou hierbij kunnen spreken van de stille, uitzuiverende kracht van het verlangen. Als God je doet wachten op de verhoring van een welgemeende, concrete vraag is het misschien om je de kans te geven om wat meer naar Hem te verlangen. Hij voorziet in een advent, omdat Hij wil dat je verlangen naar Hèm dieper en groter wordt.
Als iets moois en kostbaars geheel onverwacht, zonder waarschuwing vooraf, uit de hemel valt, ben je wellicht blij. Maar je bent dan nauwelijks in staat om het helemaal in je op te nemen en de inhoud ervan te waarderen. Om iets dat echt waardevol is te ontvangen, moet je je daarop kunnen voorbereiden. Het verlangen verdiept de bedding in je binnenste, het mobiliseert ook je energie,
Zo noteert de heilige karmelietes Zr. Elisabeth van Dijon (1880-1906): “Ik hou van de gedachte dat het leven van een priester is als een advent, die de menswording van de Heer in de ziel van medemensen voorbereidt. Is het ook niet onze zending om Gods wegen voor te bereiden door onze vereniging met Hem? Door dit contact met God zal onze ziel als een vlam van liefde worden, die zich verspreidt door alle ledematen van het lichaam van Christus dat de Kerk is”.
Alleen in God, kan je verlangen rust vinden.
Mensen menen te weten wat hun verlangen kan vervullen. “Als ik maar dit of dat kan krijgen, ben ik tevreden.” Maar wat ons omringt en beleefd wordt volledig los van God, – dus zonder transparantie naar Hem – , kan nooit onze inwendige honger en dorst stillen.
De kerkleraar Sint-Jan van het Kruis (1542-1591) had veel ervaring op dat punt. Indien je verzadiging zoekt in iets anders dan God, iets anders dan zijn liefde, bewijs je alleen maar dat je je eigen hart niet kent. De mens is geschapen met een vurig verlangen. Je bent voor God geschapen. Hij is je thuis. Alleen in Hem kan je verlangen rust vinden. De aanhoudende honger en dorst van je lichaam is een beeld van de voortdurende honger van je hart naar Hem die je geschapen heeft.
Jezus is in de wereld gekomen om te tonen wààr je moet zoeken en naar wie je moet verlangen. “Je bent geschapen om één met Mij te worden”. Dat is Blijde Boodschap.
In de gelijkenis van de wijnstok en de ranken zegt Jezus: “Blijf in de liefde met Mij verbonden” (Joh 15,9). Hij wil niet slechts – zo nu en dan – je zijn liefde tonen. Hij wenst dat zijn liefde de grondstroom van je leven blijft. Zoals Hij zijn thuis heeft in de Vader. Zo mag jij je thuis hebben in Gods liefde. Uit zijn liefde immers ben je ontstaan.
Als mens ben je van God uitgegaan. Je wil naar Hem terugkeren. God is je diepste verlangen. De echte geborgenheid is alleen bij Hem te vinden, de geborgenheid die eeuwig blijft bestaan.
Download of print deze homilie als pdf
