+
Het evangelie dat we zopas beluisterden kennen we vrij goed. Het is hoofdstuk 15 van het Lukasevangelie: het hart van zijn hele evangelie.
Het wordt meer en meer duidelijk dat Jezus met zijn doen en laten en met zijn spreken niet altijd en overal succes boekt. De farizeeërs en de schriftgeleerden kunnen Hem gewoon niet volgen: wie zich met slechte mensen inlaat kan zelf niet veel beter zijn.
Jezus is zich bewust van hun kritiek. Zeker omdat hij samen eet met zondaars en tollenaars. Samen de maaltijd nemen is toch een sterk symbool van vertrouwelijkheid, van leven delen. Vandaar Jezus reageert: “Ik ben niet gekomen omwille van de rechtvaardigen, maar om zondaars aan te sporen een nieuw leven te beginnen”. Jezus, de leraar, roept hen op tot bekering en leert hun door geloof vergeving van zonden te ontvangen. Iedereen die naar Jezus toe gaat, wordt door Hem aangenomen en … uitgenodigd waar nodig de weg van de bekering te gaan. Wij dus ook!
We zijn halfvasten en ik hoop dat het jullie opgevallen is dat “vreugde” centraal staat in de lezingen van deze zondag: Jozua is samen met het volk blij om de bevrijding uit Egypte. Paulus is door de ontmoeting met Christus een andere mens geworden. Hij is er blij om en deelt die vreugde met de Korinthiërs.
Vreugde is er in het evangelie van Lucas. Hij is trouwens de evangelist van de vreugde en de barmhartigheid. Vandaag krijgen we het verhaal van een verloren zoon … het verhaal eigenlijk van een nieuw bestaan mogelijk gemaakt door ‘barmhartigheid’. Lucas illustreert de barmhartigheid aan de hand van twee gelijkenissen, deze van de barmhartige vader met zijn twee zonen en de gelijkenis, waarin Jezus vertelt over de barmhartige Samaritaan. Het is vooral Jezus zelf die barmhartig is in zijn omgang met mensen. Hij beleeft wat hij in de Bergrede heeft verkondigd: “Wees barmhartig zoals je Hemelse vader barmhartig is” (Lc. 6,36). Daarom gaat Hij om met tollenaars en zondaars. Eigenlijk slecht gezelschap. Jezus wordt er voor op de vinger getikt door de autoriteiten. Zij namen daar, zoals gezegd, aanstoot aan.
Jezus antwoordt hen met een gelijkenis. Parabels zijn een spiegel voor onze ziel.
Jezus vertelt over een conflict tussen een vader en zijn zoon, met beide zonen. Een zoon is van huis weggegaan. Hij had zijn deel opgeëist. Hij was ver weg. Hij verpauperde. De vader stond op de uitkijk. Hij verwachtte dat zijn zoon zou terugkeren. De zoon heeft een ommekeer meegemaakt. Hij is terug op weg naar de vader. Hij wordt hartelijk ontvangen als een nieuw geboren zoon. Het was een reden tot feest. Maar dan is er het conflict met de oudste zoon: indien die niet meeviert, dan is dit een feest met open en lege plaatsen.
Wij zijn christenen en ook wij moeten de boodschap van de verzoening blijven verkondigen. God wil overal zijn barmhartigheid aanbieden. “Hij ziet ons al van verre omdat Hij ons bemint, En liever dan de sterren is Hem een mensenkind. En voordat wij Hem zoeken, zijn wij gezocht door Hem” (Z.J. 574).
God blijft op zoek gaan naar ons mensen. Zelfs wanneer we ver van God af staan ook wanneer een mens God zelfs niet mist. Vanuit de parabel over het verlorene zijn wij uitgenodigd om te blijven geloven dat er hoop is voor wie in de ogen van de mensen reddeloos verloren is. De parabel spoort ons aan om blij te zijn over alle stappen van verzoening.
De parabel van het verlorene moedigt ons aan zelf stappen van verzoening te zetten en om verzoening te bevorderen tussen individuen, groepen, kerken en landen.
Dat is precies wat Jezus ons vraagt met zijn parabel: dat we nooit iemand zouden verstoten, dat we altijd bereid zouden zijn om te vergeven en te helpen waar nodig.
Wat dat laatste betreft: elk jaar nodigt Broederlijk delen ons uit mensen ergens in de wereld te helpen. Ook dit weekend met de eerste omhaling voor de projecten van Broederlijk delen.
o.a.m.d.g.
Download of print deze homilie als pdf
