+
Thérèse van Lisieux … karmelietes in Frankrijk, einde 19e eeuw begin 20e. Je zou je kunnen afvragen wat deze kloostervrouw ons vandaag, in een ondertussen erg veranderde samenleving nog te zeggen heeft ?
Telkens wanneer ik in onze gemeenschap te Berchem kom en ik even in de “Teresiakapel” een kaarsje aansteek, valt het me op dat er telkens mensen zitten te bidden.
Ook in onze kerk worden bij het Teresiabeeld bloemen gezet en kaarsjes gebrand.
Maar er is meer. Sinds 1956 besteedt de UNESCO aandacht aan eminente persoonlijkheden, die hebben bijgedragen tot de wederzijdse verrijking van culturen, tot het bevorderen van het internationale begrip, en tot de toenadering tussen volkeren en de vrede. Zo heeft Frankrijk, met de steun van België en Italië de heilige Teresia van Lisieux voorgedragen bij de UNESCO bij gelegenheid van de 150e verjaardag van haar geboorte. De argumenten zijn klaar geformuleerd:
Thérèse van Lisieux maakte deel uit van de bruisende culturele beweging van de 19e eeuw, die zij omschreef als “een eeuw van uitvindingen”. Haar intellectuele benadering kan worden beschouwd als een spirituele revolutie ten gunste van het primaat van de universele liefde voor alle mensen. Tijdens haar lange reis door Frankrijk, Zwitserland en Italië heeft zij haar horizon verbreed naar andere culturen. Zij steunde jonge missionarissen en richtte haar aandacht op Afrika en Azië. Zij wilde zelf naar Vietnam.
In haar werk geeft Thérèse van Lisieux, net als andere schrijvers, op haar eigen manier een beeld van de maatschappij van haar tijd. Het was de tijd van Émile Zola en Guy De Maupassant. Ze was een kunstenares, ze hield van schilderen en zou het op prijs gesteld hebben als ze wist hoe ze dat beter kon doen.
Als vrouw met een overtuiging bevond zij zich op het kruispunt van twee werelden, op het kruispunt van politieke, economische en sociale wegen, midden in de industriële revolutie. Haar denken inspireert tot sociale leer en pleit voor een samenleven voor een integraal en verenigd humanisme ten gunste van gerechtigheid en vrede tussen de volkeren, in dienst van deze oproep tot universele liefde.
Tijdens ons voorbije Generaal Kapittel werd dit besproken en is duidelijk geworden dat de UNESCO zo goed als zeker de kandidatuur zal aanvaarden.
Ondanks haar moeilijke jeugd getekend door een zekere verkramping weet ze zich te ontwikkelen tot een vrije persoonlijkheid, zonder angst en verbonden met alle mensen die haar worden toevertrouwd of voor wie ze zich verantwoordelijk voelt. Ze laat zich bovendien ook nog ontvallen dat ze “na haar dood zorg zal blijven dragen voor de mensen”. Ze spreekt dan van een rozenregen die ze zal laten neerdalen. Het roosje dat je straks meekrijgt is er het symbool van.
Het is ook het symbool van haar bevrijdende boodschap: je weet niet altijd goed hoe je naar God toe moet gaan…het staat zo haaks op waar we gewoonlijk mee bezig zijn. Thérèse wil je helpen: ze wil je helpen om naar God toe te durven gaan, zonder mooi gedraaide woorden of een aanbod van prestaties. Ze zegt heel duidelijk : ga naar God toe zoals je bent, met je goede en minder goede kanten. Het enige wat van belang is: je vertrouwen in God. In Gods barmhartige liefde.
Zelf heeft ze daar ook van geleefd. Van een door regels en normen getekend jong meisje en jonge karmelietes groeide ze uit tot een volwassen vrouw – karmelietes – met een echt onvoorwaardelijk vertrouwen in Gods barmhartige liefde. Ze maakte zich niet meer bezorgd wanneer ze moest toegeven toch nog dikwijls “onder de maat” te blijven. Vallen én opstaan … altijd opnieuw terugkeren naar de Bron, naar Jezus.
Het is toch ook ónze eigen ervaring: het moeten aanvaarden dat het dikwijls allemaal niet zó lukt zoals we dromen en zouden willen. Zo dikwijls ervaar je onmacht. Die ervaring kan zo sterk worden dat je de bekoring besluipt het allemaal maar op te geven.
Wellicht ken je de film “The Greatest Showman”. Een mooie film. Een film die getuigt van vallen en opstaan, van euforie én miserie…van creativiteit en liefde die uiteindelijk alles aan kan. In de meest bekende song uit de film ontdekt de hoofdrolspeler dat alles wat hij kan doen “never, never, be enough”. Vertrouwen overwint…
Bij Thérèse gaat het niet om een “show”… maar om datzelfde vertrouwen dat ons mensen eigen is. Vertrouwen in Gods barmhartige liefde kan je nooit voldoende hebben.
Ze roept je op om hoe dan ook God nooit op te geven: je moet Jezus niet veroveren met alles wat je voor Hem doet. Jezus schenkt zijn liefde zo, gratuit, aan je. Dus blijf vertrouwen in Jezus’ liefde. Dat vertrouwen is ook bij Thérèse van Lisieux niet uit de lucht komen vallen. Maar ze durfde te wandelen op de paden van wat ze “haar kleine weg” noemt.
Als u en ik vandaag iets van Thérèse zouden moeten onthouden dan is dat haar oproep om de moed te hebben om zelf ook op zoek te gaan naar Gods barmhartigheid in ons leven.
Laat Thérèse je langsheen haar geschriften mogen helpen. Je leest er hoe zij zelf strijdend, biddend haar weg naar God gevonden heeft. Ik hoop dat ze ook jou enthousiast kan maken om zelf het avontuur met God te wagen, ieder van ons op de eigen wijze, met de eigen talenten en mogelijkheden.
Laat ons, zoals Thérèse, vertrouwen op God die groter is dan ons hart.
Wees gerust, het zal allemaal niet vanzelf gaan, maar je moet niet bang zijn. Net zoals de heilige Teresia zal je leren dat je kleinheid en onmacht de springplank kunnen worden om “met lege handen naar Hem toe te gaan en op Jezus te vertrouwen”.
o.a.m.d.g.
