+
Vandaag begint een nieuw liturgisch jaar, en we zullen de volgende maanden vooral woorden horen uit het Evangelie volgens Lukas.
Maar nieuw liturgisch jaar en andere evangelist of niet, het Evangelie klinkt brandend actueel en zou zo op vandaag kunnen slaan.
We zijn allemaal mensen levend in een technische en geautomatiseerde wereld. We zijn langzaam gewend geraakt aan allerlei beveiligings- en bewakingssystemen: controlecamera’s en computers waken in het verkeer over onze veiligheid, in het ziekenhuis over onze gezondheid en thuis waarschuwen ze ons voor inbraak. Onze agenda waakt over onze tijd, over wie we wel of niet ontmoeten. We hebben geleerd heel erg op al die systemen te vertrouwen. En toch … één virus zet alles op losse schroeven.
Er is vandaag daardoor nogal wat angst onder de mensen: angst voor wat is, en angst voor wat nog zal komen. Angst die tot wegvluchten kan leiden. Meer en meer mensen sluiten zich op in zichzelf, en willen niets meer met de werkelijkheid te maken hebben. Het kan hen allemaal niet meer schelen, we kunnen er toch niets tegen doen.
Precies tegen dat wegvluchten reageert Jezus. ‘Hef uw hoofd omhoog. Zorg ervoor dat uw geest niet afgestompt raakt door een roes van dronkenschap en de zorgen voor het leven. Wees waakzaam,’ zegt Hij.
Het steeds weerkerende wachtwoord in het Evangelie van deze eerste adventszondag is : waakzaamheid ! Waakzaamheid tegenover het gevaar dat zich aandient, maar ook waakzaamheid voor het goede, het nieuwe en onvermoede dat komen gaat.
Waakzaamheid te allen tijde, zegt het Evangelie. Waakzaamheid niet alleen voor gevaar, maar ook waakzaamheid voor het goede, het vreugdevolle dat komen gaat en in stilte groeit… Ondanks alle beperkende maatregelen die bedoeld zijn om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan … maar die ons toch zwaar beginnen te vallen … en die ons niet de onbekommerde kerstsfeer garanderen zoals we die jaren vanzelfsprekend vonden … Ondanks alles moeten we waakzaam blijven voor de essentie van het kerstfeest waarop we ons voorbereiden.
Een robot, een systeem of een automaat houdt geen rekening met wat in stilte groeit. Het onverwachte, het niet geprogrammeerde kennen ze niet. Precies dat niet-geprogrammeerde, het onverwachte maakt zo dikwijls het menselijke uit van ons doen en laten. Wanneer je enkel rekening zou houden met wat jij verwacht, wat jij bedoelt, wat jij plant en geen rekening zou houden met de vraag die van buitenaf op je toekomt … dan zou het leven wel eens heel banaal kunnen worden.
Want het gebeurt ’s avonds laat of midden in de nacht, bij het hanengekraai of ’s middags: Als Hij onverwacht komt, laat Hij ons dan niet slapende vinden!
Bij het Laatste Avondmaal heeft Jezus ons een kostbare opdracht gegeven: “Doet dit tot mijn gedachtenis”. Weest goede beheerders van de liefde die Ik jullie ben komen brengen. Geeft ze door aan elkaar! En omdat we niet weten wanneer Hij terugkomt, daarom moeten we alle momenten waakzaam blijven.
Waakzaamheid zit vaak in kleine dingen. ‘Altijd waakzaam’ is aandacht besteden aan het nog smeulende vuurtje, de kleine vlammetjes, want die zouden wel eens samen een grote brand kunnen ontsteken.
Zo is het ook met de adventstijd: het is een tijd die je oproept om de gloed onder de as van het christendom in onze streken; in je eigen hart, terug te ontdekken, opdat het vuur van het geloof weer kan oplichten. Symbolisch gaat elke zondag van de advent daarom een lichtje méér branden op de krans.
Moge deze eerste adventszondag een oproep zijn: met elkaar opnieuw de vurigheid van ons gelovig zijn ontdekken en een kans geven.
Daarom: wees waakzaam, heb een open oog en hart voor wat onopvallend groeit. Laten we het kleine vlammetje bij elkaar aanwakkeren zodat het een vuur van liefde wordt. Laat het vlammetje ons ook de richting wijzen waar we naartoe gaan: naar Kerstmis: Gods Zoon die met grote liefde als een kleine mens geboren wilde worden.
Laat ons samen groeien naar het Licht … het Licht dat schijnt in de duisternis …
