Gisteren vierden we dat Jezus werd opgedragen in de tempel, 40 dagen na kerstmis. We hoorden de oude Simeon als profeet tot Maria zeggen over Jezus: “Dit kind is bestemd tot val of opstanding van velen in Israël, tot een teken dat weersproken wordt opdat de gezindheid van veel harten openbaar zou worden.“ Wat Maria toen hoorde, gebeurt nu, dertig jaar later, in Nazareth. Jezus maakt daar openbaar wat er in het hart van zijn dorpsgenoten omgaat. Dit is het wat er aan het licht komt:
Jaloersheid: toen zij hoorden wat Jezus allemaal deed in Kafarnaum voelen zij zich achtergesteld, benadeeld. Hij zou beter ook hier wat wonderen en genezingen doen. Als Jezus dan zegt dat Hij dat niet van plan is worden ze woedend, ze willen Hem weg.
Ongeloof: Jezus de Messias? Nee dat kan niet, we kennen Hem te goed, die zoon van de timmerman. Zijn jeugd was daarvoor te gewoon. Indien Hij de Messias was zouden we toch wat meer koninklijke allure in Hem hebben kunnen gezien. Als Jezus zegt dat God Hem gezalfd heeft met de heilige Geest dan vinden zij dat heel pretentieus: wat denkt die man wel over zichzelf?
Met het ongeloof is er ook de onwil tot bekering: het niet aanvaarden dat de vinger op de wonde wordt gelegd, dat God zegt wat we niet graag horen. Gods wegen zijn niet de onze en Zijn gedachten gaan die van ons ver te boven. Aanvaarden dat God kan tussenkomen, iets kan doen, dat vraagt bekering.
Dat God tussenkomt, ingrijpt in het leven van mensen, daarvan getuigt elke geroepene. God zegt tot Jeremia: “Voordat Ik u vormde in de moederschoot, kende Ik u al, voor je werd geboren, bestemde Ik u voor Mij, om profeet te zijn voor de volken.” God kiest anders dan wij dat zouden doen. Jeremia was jong, verlegen en weinig spraakvaardig. Toch moet hij het woord voeren voor edelen en koningen. God zegt: “Ja, ze zullen u bestrijden, maar u niets kunnen doen. Ik zal u bijstaan.”
Wat kunnen we daar nu uit leren voor onszelf?
De macht van de gewoonte doet afbreuk aan het geloof. De mensen van Nazareth vonden Jezus te gewoon, ze kenden Hem te goed. Zo kunnen ook wij kostbare dingen gewoon worden. Het vieren van de Eucharistie kan een gewoonte worden waar we voorbijgaan aan de kern: dat Jezus Zichzelf aanbiedt in een klein stukje brood. Dat is zoveel eerbied en dankbaarheid waard. Of het geloof dat God altijd bij ons is, elk moment van de dag en de nacht. We kunnen het gewoon worden zodat het ons niet meer raakt. Onder andere daarom vond Jezus meer geloof bij de vreemdelingen dan bij zijn eigen volk.
Geloof vraagt bekering: we hebben liever een God die wat ver en vaag blijft en ons voldoende met rust laat, dan kunnen we onze eigen vertrouwde wegen gaan. Maar als God dichtbij komt, concreet wordt, dan is dat moeilijker, dan kunnen we niet meer doen wat we willen. Zo was het met de christenen van Korinthe. Zij waren tuk op de geestelijke gaven. “Zie eens welke gave ik heb.” Paulus toont aan dat de gaven zonder de liefde, hoe mooi ook, waardeloos zijn. Alleen de liefde bouwt de gemeenschap op. En dan wel een liefde die niet vaag is en abstract, maar concreet. Het Hooglied van de liefde, 1 Kor.13, toont dat aan. De liefde is niet afgunstig, geeft niet om de schone schijn, zoekt zichzelf niet, laat zich niet kwaad maken, verheugt zich in de waarheid, verdraagt alles.
We moeten er niet te zeer op uit zijn om ons geloof te beleven in een comfortabele situatie. Dat leren ons onze medechristenen die vervolging lijden. Het is belangrijk dat wij zoals Jeremia aanvaarden dat God ons heeft gekozen zoals we zijn, met onze zwakheden en hebbelijkheden, maar ook belooft ons te sterken: “Ik zal bij u zijn om u te redden”. Maar het vraagt ook dat we vasthouden aan onze persoonlijke verbondenheid met Jezus en daarom kiezen voor eenzaamheid en gebed, voor woord en sacrament en voor het elkaar steunen en bemoedigen in het geloof. Daarvoor zijn we hier samengekomen voor het vieren van de Eucharistie.
Amen
Download of print deze homilie als pdf
