We mogen vandaag vertrekken vanuit onze stormachtige wereld die overal kreunt en weeën kent. We kunnen erover klagen, we kunnen er ons door laten beangstigen, maar beter is: ons afvragen waar onze verantwoordelijkheid ligt. Als christenen mogen we dankbaar zijn dat we elk jaar weer die veertig dagen krijgen als een tijd van bezinning, herbronning, weer zicht krijgen over waar het op aan komt, voeling hebben met de essentie. Wie zijn wij als christen in deze wereld? Alleen als wij onze eigen identiteit goed kennen kunnen we ook onze zending beleven.
Het is de heilige Geest die ons in deze veertigdagentijd binnenleidt, Hij is het die ons wil begeleiden naar Pasen tot en zelfs verder naar Pinksteren toe, het feest van onze zending. Veertig dagen en zeven weken om vanuit onze identiteit te groeien tot zendeling in onze concrete wereld.
Bij de profeet Joël klinkt het duidelijk: keer terug tot de Heer uw God, van ganser harte. Het gaat om het hart, het Bijbelse hart van waaruit wij keuzes maken, vrijheid en verantwoordelijkheid beleven. Waaraan of aan wie hechten wij ons, houden wij ons vast? Een tijd van onthechting, loskomen van, om ons beter te hechten aan? Aan wie? Aan Christus en aan de Vader die in de hemel is. Dat is de essentie: onze persoonlijke band met Jezus en ons kind zijn van de hemelse Vader.
Bij Mattheus klinkt het als een refrein: leef voor de Vader die in het verborgene is en die in het verborgene ziet. Leef niet voor de schijn, voor de show, voor de sensatie. Komt tot keuzes voor meer waarachtigheid, authenticiteit, innerlijkheid. Wordt meer een mens uit één stuk, eerlijk en consequent.
Deze tijd is een gunstige tijd, een dag van heil. Paulus houdt de twee goed samen: Laat u met God verzoenen en zorg dat je zijn genade niet tevergeefs ontvangt. Van de ene kant: God zijn werk laten doen, en van de andere kant: ons inspannen om Zijn genade niet tevergeefs te ontvangen. Daarvoor is het nodig tijd te maken voor gebed, meer dan anders, voor stil gebed, overweging, voor het luisteren naar Gods Woord, voor de samenspraak met de Heer in alle eenvoud en oprechtheid.
De prefatie stelt ons voor deze drievoudige opdracht: meer toeleg op het bidden, grotere aandacht voor de liefde tot de naaste, en grotere trouw aan de sacramenten waarin wij zijn herboren. Wij bereiden ons voor om op Pasen de beloften van ons doopsel te hernieuwen. Ik laat die beloften nog eens horen: zich altijd verzetten tegen kwaad en onrecht om in vrijheid te leven als volk van God, zich altijd verzetten tegen de bekoring van zonde en onrecht, zodat het kwaad zich geen meester maakt van u. En tenslotte: God dienen en naar het voorbeeld van Christus je naaste te beminnen.
Dat zijn keuzes die ons vastberaden en weerbaar maken in deze wereld. Maar we kunnen dat niet op ons eentje, wij beleven deze vastentijd in gemeenschap met al onze broeders en zusters in het geloof, wereldwijd. Wij bidden voor elkaar, steunen elkaar waar we kunnen en stimuleren elkaar op de weg naar waarheid en liefde. Zo kunnen wij het verschil maken in de gang van onze mensengeschiedenis.
