Arezzo, 15 juli 1747 – Firenze, 7 maart 1770
Anna Maria werd geboren op 15 juli 1747 als tweede van de dertien kinderen in de nobele Toscaanse familie Redi. Het vrome kind hoorde niets liever dan verhalen over God. Je zou haar toen al een kleine contemplatieve kunnen noemen, want toen ze pas 6 jaar oud was, vroeg ze aan al wie kon antwoorden: “Zeg eens, wie is die God eigenlijk?”
Terwijl ze verder een normaal, speels en ondeugend kind was, merkte ze toch op: “Terwijl we plezier hebben, denkt Jezus aan ons”! In het internaat St. Apollonia van de Zusters Benedictinessen te Firenze groeide haar smaak voor het gebed, haar liefde voor de Eucharistie en voor Maria, evenals haar toewijding tot het Heilig Hart, ondanks de Jansenistische context van die tijd.
Terug bij haar familie wachtte ze een jaar voor ze haar verlangen te kennen gaf naar een religieus leven in de Karmel. Haar vader Ignace Redi, die toen haar spirituele raadgever en vertrouweling was, verzette zich niet tegen dit verlangen, zij het met een gebroken hart. Zo trad Anna Maria Redi op 1 september 1764 in bij de karmelietessen van Firenze, ze was toen 17 jaar; op 11 maart 1765 legde ze de geloften af en nam de naam Teresia Margareta van het Heilig Hart van Jezus aan.
De novicen-meesteres gaf haar een strenge opleiding “de oude woestijnvaders waardig”, maar Teresia Margareta gaf nooit enige blijk van ongeduld, kwetsbaarheid of bitterheid. Omdat ze Latijn kende, kon ze de bijbelse en liturgische teksten overwegen, die ze dikwijls met liefde reciteerde, maar ze had ook ontzag voor de wonderen van de schepping. Haar religieuze leven steunde op haar diepe geloof dat voortkwam uit een voortdurend leven in de aanwezigheid van God. Ze liet zich in alles leiden door het besef: “God is liefde”. Gods liefde wilde ze zo veel mogelijk beantwoorden met liefde, maar verborgen in het Hart van Christus. De gedachte aan wat de Heer heeft geleden, wekte bij haar het verlangen om ook een beetje voor Hem te lijden. Geen enkele beproeving leek haar te pijnlijk vanwege de Liefde die in haar leefde. Deze liefde voor God uitte zich ook zeer concreet door een liefde voor elk van haar medezusters. Na haar professie werd ze aangesteld als verpleegster in de gemeenschap. Ze werkte met geduld en zachtmoedigheid. In elke zieke of oude zuster zag ze Jezus, en verzorgde hen met alle liefde. Niemand vermoedde iets van het Liefdesvuur dat haar inwendig verteerde en haar hoe langer hoe meer deed verlangen naar de uiteindelijke vereniging.
De latere getuigenis van haar spirituele begeleider, P. Ildephonse van St. Aloysius Gonzaga, stelt ons in staat om door te dringen in de stilte van het verborgen leven van Teresa Margareta. 
Ze volgde de Teresiaanse weg van een toegewijde contemplatie van de heilige mensheid van Jezus, van het vleesgeworden Woord tot het Woord van God in de Drieëenheid. Haar devotie tot het Heilig Hart verklaart alle aspecten van haar spirituele en religieuze leven. Ze beschouwde het Heilige Hart als het ‘centrum van liefde’ waardoor het Woord van God, vanuit de boezem van de Vader, ons van alle eeuwigheid heeft liefgehad en waarmee Hij zoveel voor ons heeft verdiend. Ze ervaarde het Heilig Hart van Jezus als “het Goddelijke Thuis”, zoals Paulus zei “Je bent de tempel van God”. Haar uiteindelijke doel was om deze Liefde lief te hebben, maar zonder het nog te voelen, liefhebben zonder te geloven dat ze liefhad.
Op de zondag na Pinksteren van 1767, ontving ze een grote contemplatieve genade: ze mocht ten volle de liefde van God en van de Drieëenheid lichamelijk en geestelijk ervaren. Het was dit Liefdesvuur dat het eenvoudige verborgen leven van zuster Thérèse Marguerite van het Heilig Hart verteerde.
Teresia Margareta was een sterke gezonde vrouw, maar toen ze 23 was, werd ze echter getroffen door een blindedarmontsteking. Na 18 uren ondraaglijke pijn lijden, overleed ze op 7 maart 1770. Ze stierf vredig, haar ogen gericht op het kruisbeeld in haar handen dat ze met liefde kuste. Na haar overlijden onderging het geteisterde en opgezwollen lichaam een verbazingwekkende verandering: de blauwachtige kleur van gezicht en nek maakte plaats voor een delicate bleekheid, haar gezicht kreeg een roze glans, haar lichaam werd dun en soepel. De overledene leek stralender en mooier dan ze in haar leven was geweest. De begrafenis werd 15 dagen uitgesteld en het lichaam bleef in dezelfde staat en verspreidde een aangename geur. Haar lichaam is tot vandaag intact gebleven. Zij rust nu in een glazen schrijn in het klooster van Firenze.
De betekenis van Teresia Margareta Redi in de geschiedenis van spiritualiteit is niet zozeer een van “leraar” maar van “getuige”. Ze getuigde door haar leven in de Karmel dat wanneer dit leven zonder compromis wordt geleefd, in zijn puurste ascetische en contemplatieve uitdrukking, het in staat is de ziel naar de meest intieme vereniging met God te leiden. Het Heilige Hart van Jezus, waar ze zichzelf verborg om lief te hebben, is het huis waar ze ons in uitnodigt.
Teresia Margareta van het Heilig Hart van Jezus werd door paus Pius XI zalig verklaard op 9 juni 1929 en heilig op 13 maart 1934. Ze wordt in de Karmel herdacht op 1 september.
