God ziet niet zoals een mens ziet. Een mens kijkt naar het uiterlijk, maar Jahweh naar het hart. De profeet Samuel wordt ertoe geroepen met de ogen van God te kijken. Dan ziet hij dingen die anderen niet zien.

Volgens een vroeg-joodse traditie schiep God op de avond van de zesde scheppingsdag, nà de mens, ook nog de wandelende waterput. Deze put volgde de rechtvaardigen en voorzag hen van levend water. Als Abraham, of later Jakob, naar die waterput toeliep, welde het water vanzelf omhoog, hem tegemoet

Ik vind dat we in de liturgie van deze zondag een korte maar bijzonder mooie eerste lezing beluisterden. De eerste verzen van hoofdstuk 12 uit het boek Genesis. Aan Abraham wordt gevraagd zijn land te verlaten. “Toen trok Abraham weg, zoals Jahwe hem had opgedragen”.

Het nodigt ons uit om, zoals Jezus, de woestijn in te trekken. Geen geografische woestijn, dat is niet mogelijk, maar de woestijn van het hart, in de stilte van het hart, om even te blijven stil staan bij de kern van ons christen-zijn: nl je verbondenheid met God.

We mogen vandaag vertrekken vanuit onze stormachtige wereld die overal kreunt en weeën kent. We kunnen erover klagen, we kunnen er ons door laten beangstigen, maar beter is: ons afvragen waar onze verantwoordelijkheid ligt.